“ซันเดย์ น้องหลับแล้วหรือเปล่าลูก น้าเห็นน้องดูเพลียๆน่ะ น้าว่าน้องน่าจะพักผ่อนแล้วมั้ง”
เสียงของน้าวาดังขึ้นจากด้านหลัง เสียงนั้นยังคงนุ่มนวลและอบอุ่นเหมือนเดิม
“ครับน้าวา”
เสียงของผมเบาแทบแผ่วหาย
“เอาไว้น้องตื่นแล้วน้าจะบอกให้นะ ว่าซันเดย์มาหา”
น้ำเสียงของน้าวายังอ่อนโยน ไม่มีวี่แววตำหนิเลยสักนิด แต่นั่นกลับยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดมากกว่าเดิม
“ครับน้าวา”
ผมพูดช้าๆ กลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดขื่น
“งั้นถ้าพะพิ้งตื่นแล้วผมฝากให้น้าวาบอกเธอหน่อยนะครับ ว่าให้เธอรับสายผมด้วย”
“ได้จ้ะ เดี๋ยวน้าบอกให้แน่นอน”
น้าวายิ้มอุ่นให้ผมเหมือนเคย รอยยิ้มนั้นทำให้รู้สึกเหมือนมีบางอย่างจุกในอก
“งั้นผมลานะครับ”
ผมพูดเท่านั้น ก่อนค่อยๆหมุนตัว เดินลงบันไดทีละขั้น ทั้งที่ผมอยากจะหันกลับไปพังประตูบานนั้นเข้าไป อยากอธิบายทุกอย่าง อยากบอกว่าเธอเข้าใจผิด อยากพูดทุกคำที่เก็บไว้ในอกมานาน แต่ผมทำไม่ได้ เพราะผมรู้ดี
