-พะพิ้ง-
“พะพิ้ง~ แกมาเรียนแล้ว แกเป็นไงบ้าง แกโอเคไหม ฉันโทรหาแกตั้งหลายรอบ แต่แกไม่ยอมรับสายฉันเลย แกรู้มั้ยว่าฉันเป็นห่วงแกมากแค่ไหน แกทำไมไม่ออกมาเจอฉันบ้าง ฉันไปหาแกที่บ้านด้วยแต่แกไม่แม้แต่จะมาเจอฉัน แกโกรธฉันไปด้วยหรอพะพิ้ง”
เสียงของมิรายิงคำถามรัวๆ พร้อมน้ำเสียงสั่นเครือ พอฉันหันไปก็เห็นว่าเธอตาแดง น้ำตาคลออยู่เต็มขอบตา
ฉันเผลอกัดริมฝีปากแน่น ความรู้สึกผิดแล่นเข้ามาทันที
“มิรา~ ฉันขอโทษนะ ฉันแค่ยังไม่พร้อมที่จะคุยกับใคร ฉันขอโทษที่ทำให้แกเป็นห่วง”
ฉันตอบเสียงแผ่ว พลางพยายามฝืนยิ้ม ทั้งที่ฉันเองยังเจ็บปวด แต่กลับต้องกลั้นน้ำตาไว้ เพื่อปลอบคนตรงหน้าแทน
“ฉันโทรหาแม่แกด้วยนะ แม่แกบอกแค่ว่าแกไม่สบาย”
เสียงของมิราเริ่มสะอื้น
“ฉันจะถามอย่างอื่นก็ไม่กล้า กลัวแม่แกจะสงสัยเอา ฮึก!”
ฉันรีบยื่นมือไปจับมือเธอไว้แน่น
“โอ๋…ไม่ร้องนะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว ฉันโอเคแล้วจริงๆ”
ฉันพูดออกไปอย่างน
