เสียงของคุณลุงธาราดังลอดออกมาจากในห้องโถง
“สรุปจะบอกพ่อกับแม่ได้หรือยัง ว่าทำไมถึงกลับมาเร็วขนาดนี้ ไหนบอกว่ามีเรียนทั้งวันไง”
เสียงหัวใจของผมเต้นแรงขึ้น ในจังหวะเดียวกับที่ได้ยินเสียงหวานของเธอตอบกลับไป
“หนูจำผิดค่ะพ่อ วันนี้หนูไม่มีเรียนค่ะ สงสัยหนูจะนอนเยอะไปหน่อย ก็เลยเบลอๆน่ะค่ะ”
คำพูดของเธอเรียบนิ่ง แต่ออดอ้อนจนสัมผัสได้ว่ามันไม่ใช่ความจริง ผมรู้ดี พะพิ้งกำลังโกหก
“อ้าว~ ไม่มีเรียนสักวิชาเลยเหรอลูก”
เสียงของคุณน้าไอวาเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยน แต่น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความสงสัย
“ใช่ค่ะแม่ หนูจำผิดน่ะค่ะ”
เสียงของพะพิ้งยังคงอ่อนโยนเหมือนเดิม
คุณน้าไอวาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถามอีกครั้ง
“แต่แม่ไม่เห็นว่าลูกไปมหาลัยมาหลายวันแล้วนะลูก ลูกเอาแต่อยู่ในห้องอย่างเดียวเลย ลูกมีปัญหาอะไรหรือเปล่าพะพิ้ง”
“ไม่มีค่ะแม่”
คำตอบนั้นสั้น
อันที่จริงผมไม่ได้ตั้งใจที่จะแอบฟังนะครับ แต่ผมแค่รอจังห
