เย็นของวันนั้น
ผมยืนมองประตูห้องของเธออยู่นานเงียบ
“ทำไมพะพิ้งเงียบจัง ไม่อยู่ห้องงั้นเหรอ”
ผมพึมพำกับตัวเองก่อนจะยื่นมือไปจับลูกบิด แต่ก็หยุดไว้แค่นั้น ผมเลือกที่จะค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ๆประตู แล้วแนบหูฟังอย่างเงียบๆ
"ทำไมไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย"
ผมยังคงพึมพำกับตัวเองเบาๆ พร้อมทั้งขยับเข้าไปใกล้ประตูมากขึ้น และตอนที่ผมกำลังโน้มตัวเข้าไปใกล้ยิ่งกว่าเดิมนั้น เธอก็ดันเปิดประตูออกมาพอดี
แกร๊ก!!
ประตูเปิดออกอย่างกะทันหัน และภาพแรกที่เธอเห็นก็คือ ผมกำลังเอาหูแนบประตูห้องของเธออยู่
ให้ตายสิ ท่าทางนั่นมันประเจิดประเจ้อจนน่าอายชะมัด ผมชะงักและเธอเองก็ชะงัก สายตาเราประสานกันเพียงเสี้ยววินาที
แต่แค่นั้นมันกลับทำให้หัวใจผมสะดุดจนตั้งหลักไม่ทัน
“อะ…อืม ฉันแค่จะมาดูว่าเธอเป็นยังไงบ้าง”
เสียงผมแข็งกระด้างกว่าที่ตั้งใจไว้ เหมือนคนแก้ตัวไม่เก่ง
"........."
แต่เธอกลับไม่พูดอะไรเลย ไม่มีแม้คำตอบ ไม
