“ก็...ฉันว่ามันใกล้แล้วล่ะ อีกนิดเดียวก็เป็นของฉันแล้ว”
“แกรีบเอาพี่ซันเดย์มาเป็นของแกเลยนะ แกไม่คิดเหรอว่า ยัยพะพิ้งอาจจะชอบพี่ซันเดย์จริงๆ แล้วก็อาจจะกำลังพยายามหาทาง เอาพี่ซันเดย์ไปเป็นของตัวเองอยู่ก็ได้"
น้ำเสียงของมอนเน่เหมือนจะถาม แต่ก็ยังพูดต่อ
“ตอนพี่ซันเดย์พาแกไปเข้าห้องน้ำอะ ฉันเห็นพะพิ้งมองตาม น้ำตาคลอเต็มตาเลยแหละแก แล้วยัยนั่นก็หน้าเสียสุดๆเลยด้วย”
มอนเน่กระซิบใกล้หู
คำพูดนั้นทำให้รอยยิ้มของนาบี ค่อยๆกระตุกขึ้นที่ริมฝีปาก
“แล้วท้ายงาน”
มอนเน่ยังไม่หยุด
“ฉันก็เห็นยัยนั่นเดินออกไปนอกผับด้วยเหมือนกันนะ แต่ฉันโกหกพี่ซันเดย์ไปว่าฉันไม่เห็น แค่อยากดูว่าจะเป็นยังไงต่อ”
นาบีหัวเราะเบาๆ แววตาเปล่งประกายอย่างผู้ชนะ
“เชื่ออยู่แล้วล่ะ ว่ายัยนั่นต้องรู้สึกแน่ๆ"
นาบียกมือสางผมตัวเองเบาๆ พลางเชิดหน้า
“แต่จะทำไงได้ล่ะ พี่ซันเดย์สนใจฉันนี่ ไม่ใช่ยัยนั่น”
มอนเน่มองเพื่อนอย่างเอ็นดู
