บทที่ 42
อยากเจ็บแทน
ตกดึกในคืนหนึ่งสายขิมที่อายุครรภ์สามสิบแปดสัปดาห์ก็ปวดท้อง ทาวน์รีบพาไปโรงพยาบาล เมื่อมาถึงแพทย์จึงทำการตรวจและพบว่าปากมดลูกเปิด ต้องทำการคลอดอย่างเร่งด่วน เธอเลือกคลอดเองแบบธรรมชาติ เพราะสภาพร่างกายพร้อมและไม่มีความเสี่ยงใดๆ
ทาวน์อยู่ในห้องคลอดด้วยตลอดเวลา จับมือและจูบไปตามแก้มใสไม่ห่างในยามเบ่งคลอด เสียงหวีดร้องบีบหัวใจของเขาเหลือเกิน เป็นไปได้อยากเจ็บแทน อยากรับความเจ็บ ความเหนื่อยยากลำบากมาไว้เสียเอง
“ทนอีกนิดนะครับเด็กดี..” ทาวน์เช็ดเหงื่อตามกรอบหน้าให้คนที่พยายามเบ่งคลอดมาหลายนาที สายขิมบีบมือเขาไว้แน่นและทำตามคำบอกของแพทย์ไปด้วย
“อืมมมม..” เธอกลั้นใจออกแรงเบ่งแต่ลูกสาวก็ไม่ยอมออกมาเสียที จนทาวน์เริ่มเครียดมีสีหน้าเป็นกังวล แต่คนใจสู้ก็ยังมีรอยยิ้มบางๆ ให้เขาเพื่อสื่อว่ายังไหว
“อีกนิดนะคะคุณแม่..” แพทย์ผู้ทำการคลอดร้องบอกเมื่อศีรษะทารกโผล่ออกมา
“ฉันรักเ
