“อืม… เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ แล้วขากลับพี่พาหนูแวะห้างหน่อยได้ไหมคะ พอดีหนูจะไปซื้อของใช้”
“อืม…”
ผมขับรถพาเธอมาซื้อยาก่อน จากนั้นก็มาส่งเธอที่โรงเรียน
“ขอบคุณนะคะ”
เธอยกมือไหว้ผมเหมือนทุกที ผมมองสมายด์ลงจากรถจนถึงกลุ่มเพื่อน แล้วค่อยขับรถเข้ามหาวิทยาลัย แต่เมื่อถึงโรงจอดรถผมก็ถอนหายใจอีกครั้ง เพราะเห็นคะนิ้งยืนรออยู่ตรงนั้นด้วย ผมเปิดประตูลงรถ พยายามไม่มองเธอ แล้วกำลังจะเดินออกจากโรงจอดรถไป
“เดี๋ยวสิ ภู”
เหมือนที่ผมคิดไว้ คะนิ้งมายืนรอผมจริงๆ ผมหยุดเดิน แล้วหันกลับมามองเธอ โดยสองมือล้วงกระเป๋าอย่างคุ้นชิน
“มีอะไร”
ผมถามแล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น รู้ว่าเธอกำลังจ้อง แต่ผมตั้งใจทำเป็นไม่สนใจ
“ทำไมภูห่างเหินกับนิ้งจังคะ นิ้งคิดถึงภูนะ สัญญาว่าจะไม่งี่เง่าแบบนั้นอีกแล้ว จะไม่หึงไม่หวง ไม่แสดงตัวอะไรทั้งสิ้น ภูอย่าทิ้งนิ้งนะคะ”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน ผมมองเธอนิ่งๆ ในใจไม่เชื่อด้วยซ้ำว่า
