คอร์เนลโยนโทรศัพท์มือถือของตัวเองลงบนโต๊ะทำงาน ก่อนจะลุกขึ้นเดินอ้อมโต๊ะไม้ใหญ่เอี่ยมอ่องที่เขาพึ่งสั่งให้คนงานนำขึ้นมาเปลี่ยนให้แทนตัวเก่าที่ชำรุดออกมาหยุดที่หน้าต่างห้อง เมื่อกี้เซอร์เกโทรมาบอกว่ายาหยีไม่ได้อยู่ที่หอพัก และหล่อนก็ไม่ได้ไปที่มหาวิทยาลัยด้วย แล้วยาหยีไปไหนกัน?
ความหึงหวงเดือดดาลแล่นพล่านในสายโลหิตอย่างรุนแรง มือใหญ่กำเข้าหากันแน่นเมื่อสมองจินตนาการภาพที่ยาหยีกำลังพลอดรักกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง
ระยำ! เขาไม่มีทางทนมองเฉยๆ ได้แน่ ทั้งไอ้ผู้ชายคนนั้นและแม่ยาหยีคนงามจะต้องแหลกคามือแน่หากเจ้าภาพพวกนั้นมันเกิดขึ้นจริงๆ
เขาหวงยาหยี แล้วก็หวงมากเสียด้วย
ในที่สุดคอร์เนลก็ยอมรับออกมาจนได้ว่าตัวเองนั้นหวงแหนยาหยีมากมายแค่ไหน แต่ก็แค่หวงเท่านั้นแหละ เพราะเขาใช้เจ้าหล่อนจนเบื่อเมื่อไร ไอ้ความรู้สึกงี่เง่าน่าอาเจียนนี้ก็คงจะหมดสิ้นไปตามๆ กันนั่นแหละ
แล้วเมื่อไรล่ะเขาถึงจะเบื
