คอร์เนลยังยืนนิ่งราวกับไม่ได้ยินคำพูดของหล่อน ดังนั้นยาหยีจึงตัดสินใจเดินอ้อมไปหยุดตรงหน้าของเขา จ้องมองใบหน้าหล่อเหลานิ่ง ก่อนจะพูดข้อเสนอของตัวเองออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน
“ฉันจะนอนกับคุณ...”
ความอับอายที่เกิดจากสายตาคมกริบที่จ้องมองมานั้นทำให้หญิงสาวไม่อาจจะพูดได้จบประโยคในรวดเดียวได้ หล่อนต้องหยุดเรียกความกล้าอยู่หลายชั่วอึดใจกว่าจะสามารถพ่นคำพูดน่าละอายออกมาได้อีก
“จะนอนกับคุณ...ทุกที่ ทุกเวลา และทุกครั้งที่คุณต้องการ”
และในที่สุดหล่อนก็สามารถพูดมันจนจบประโยคได้ แต่ทำไมนะ ทำไมคอร์เนลถึงยังมีสีหน้าราบเรียบไร้ความรู้สึกเช่นเดิมนะ นี่เขาไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลยใช่ไหม อย่างนั้นไอ้ท่าทางถูกอกถูกใจที่เขาแสดงออกมายามที่ได้ครอบครองหล่อน มันก็เป็นการโกหกทั้งเพน่ะสิ
ยาหยีกัดปากแน่น พยายามซ่อนน้ำตาแห่งความอดสูเอาไว้สุดกำลัง ขณะเงยหน้าปั้นยิ้มให้กับคอร์เนลราวกับว่าสิ่งที่ตัวเอ
