@อาทิตย์ต่อมา
"ไปที่นั่นก็อย่าดื้ออย่าซนนะลูก เสร็จงานแล้วแม่จะรีบกลับมาที่บ้านเลย"
"สัญญาค่ะ หนูจะไม่ดื้อไม่ซน"
"ผมก็จะไม่ดื้อไม่ซนเหมือนกันครับ"
"เอาน่ามาย เรื่องนี้มันเป็นปกติของเด็กอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงหรอกเดี๋ยวผมจะคอยดูแลพวกแกสองคนให้"
"ฝากด้วยนะคุณ ถ้าคุณมีงานก็โทรบอกฉันหรือไม่ก็โทรบอกพี่หมอกได้นะ"
"ผมไม่มีงานที่ไหนหรอกช่วงเสาร์อาทิตย์แบบนี้"
"อือ..แม่ไปทำงานก่อนนะลูก"
"ค่ะ//ครับ"
มายเดินไปบอกรถแท็กซี่ที่หน้าถนน เพราะต้องรีบออกไปทำงานแต่เช้าเลยไม่มีเวลาพูดคุยอะไรได้มากมาย และสิ่งแรกที่เธอจะพูดก่อนเป็นประจำก็คือ อย่าดื้ออย่าซนนะลูก เพราะเธอกลัวว่าลูกๆ จะไปซนแล้วทำให้คนที่นั่นไม่ชอบ
และการที่เธอยอมปล่อยให้ลูกไปอยู่เล่นกับเวคินได้ก็ไม่ได้หมายความว่าเธออยากจะกลับไปสานสัมพันธ์อันลึกซึ้งกับเขา ทุกอย่างที่เธอทำเพื่อลูกอย่างเดียวจริงๆ
"สะพายกระเป๋าไปทำไมครับเนี่ยน้องสโนว์?"
