“ก็ได้ ฉันไปอยู่กับคุณก็ได้ แค่เดือนเดียวใช่ไหม” ปรียาภัทรยอมอย่างจำใจ ริมฝีปากบางขยับถามถึงระยะเวลาแน่นอนที่เธอต้องอยู่กับเขา
“ใช่ แค่หนึ่งเดือน” เสียงทุ้มว่า คำตอบที่เอ่ยออกไปสั่นคลอนความรู้สึกของตนเองและของอีกฝ่ายไม่น้อย ทั้งที่ยังไม่แน่ใจเลยว่า ถ้าเกิดถึงเวลานั้นขึ้นมา เขาจะยอมปล่อยเธออย่างที่พูดไปหรือเปล่า
ปรียาภัทรได้ยินคำตอบถึงกับโหวงในอกแปลกๆ เธออยากได้ยินคำตอบแบบไหนกันแน่
ทางด้านไมเคิลเข้าห้องมาได้ประมาณสิบนาที ร่างสูงนั่งอยู่ที่โซฟาตัวยาวคอยจ้องมองไปที่ประตูไม้สีเข้ม ราวกับรอคอยอะไรบางอย่าง
“ทำไมไม่มาสักที” ไมเคิลบ่นพึมพำ สายตาคมเข้มเหลือบมองนาฬิกาแขวนผนังอยู่บ่อยครั้ง สีหน้าของชายหนุ่มบ่งบอกว่ากำลังหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
ชายหนุ่มหยิบเครื่องมือสื่อสารในกระเป๋ากางเกงตัวเองออกมา สไลด์หน้าจอ เมื่อพบหมายเลขที่ต้องการจึงกดโทร.ออก
ตื้ด....ตื้ด....ตื้ด...
ไมเคิลถือสายรอจนระบบปล
