10 นาทีต่อมา
ในบ้านร้าง ภายใต้ความเงียบงันและไฟริบหรี่
ลูกน้องไพลินเดินกลับมา หลังจากตรวจความเรียบร้อยรอบสุดท้าย
“เก็บของเรียบร้อยหมดแล้วครับ… จะให้เคลื่อนตัวเลยไหม?”
ไพลินเสียงเข้ม ดวงตาเย็นเยียบ
“เออ ไปเลย! อย่าให้ช้า”
เธอหันกลับมากระชากแขนอันนาขึ้นจากพื้นอย่างแรง
ไพลินพูดเสียงเหี้ยม
“ลุกขึ้น! หวังว่าจะยังมีแรงเดินนะ”
อันนากัดฟันพยายามยันตัวลุก ยังคงกุมท้องแน่น แต่สายตากวาดหาทางหนีทีไล่อย่างเงียบ ๆ
ทันทีที่เดินผ่านประตูหน้าบ้าน เท้าเล็กเหยียบบนพื้นดิน อากาศรอบ ๆ เย็นยะเยือกพัดผ่านหน้าเธอ ราวกับปลุกสัญชาตญาณให้ฮึดสู้
อันนาพึมพำในใจ
“ขอแค่ถ่วงเวลา… ขอแค่ให้เขาทันเห็นฉัน…”
ทันใดนั้นเอง
ฟึบ! ตุบ!
อันนาใช้แรงเฮือกสุดท้ายผลักไพลินเต็มแรง ร่างของหญิงโหดล้มลงกระแทกพื้นเสียงดัง
ตุบ!
อันนาตะโกนสุดเสียง เหมือนจะได้ยินเสียงรถที่ขับมาทางนี้ด้วยความเร็วจี๋
“ช่วยด้วย!!”
เธอตะโกนพร้อม
