ณ ห้องพักฟื้นในโรงพยาบาล
เวลาผ่านไปหนึ่งสัปดาห์เต็มนับตั้งแต่อันนาถูกส่งตัวเข้าไอซียู ความหวังของมาร์คัสไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย เขามานั่งเฝ้าเธอทุกวัน ตั้งแต่วินาทีแรกที่หมออนุญาตให้เข้าพบ มือของเขาไม่เคยปล่อยจากมือของเธอเลยแม้แต่ชั่วโมงเดียว
วันนี้…
เสียงเต้นของหัวใจเขาดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อเปลือกตาของหญิงสาวขยับเบา ๆ
มาร์คัสพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นแต่พยายามคุมสติ
“อันนา…อันนา…ได้ยินพี่ไหม…”
เปลือกตาค่อย ๆ เปิดขึ้น ดวงตาที่เคยเปล่งประกายจ้องมองขึ้นมาช้า ๆ อย่างงุนงง ริมฝีปากซีดเซียวขยับอย่างแผ่วเบา
อันนาพูดเสียงแหบพร่า
“พี่มาร์…คัส…?”
คนตัวสูงตอบกลับเสียงสั่น
“ใช่ พี่เอง พี่อยู่นี่แล้วนะ…”
เขารีบคว้าน้ำมาถือไว้ แล้วยกขึ้นแนบปากเธอเบา ๆ จากนั้นพูดพลางประคองเธอดื่ม
“ดื่มน้ำก่อนนะ…ช้า ๆ ไม่ต้องรีบ…เธอหลับไปนานมากเลยรู้ไหม…”
น้ำเย็นไหลลงคอ หญิงสาวหลับตาลงเล็กน้อยราวกับเรียกสติของตัวเ
