เช้าของอีกวัน
ในห้องพักผู้ป่วยวีไอพีที่มีแสงแดดยามสายลอดผ่านผ้าม่านสีขาวบาง ๆ เข้ามา อันนานั่งเอนตัวพิงหมอน เสียงเครื่องวัดชีพจรยังคงเต้นเป็นจังหวะอย่างสม่ำเสมอ แต่วันนี้ใบหน้าเธอเริ่มมีสีเลือดฝาด ดวงตาคู่นั้นกลับมามีประกายอีกครั้ง แม้ในหัวใจจะยังรู้สึกเจ็บปวดไม่ต่างจากแผลที่มองไม่เห็น
มาร์คัสนั่งอยู่ข้างเตียงในเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาด ผมสีน้ำตาลเข้มยังคงเปียกนิด ๆ จากการอาบน้ำเมื่อเช้า เขายิ้มบาง ๆ ก่อนจะยื่นแก้วน้ำให้เธอ
“ค่อย ๆ จิบช้า ๆ นะ อย่ารีบร้อน” เสียงเขานุ่มอย่างที่อันนาไม่เคยได้ยินมาก่อน
มือเรียวรับแก้วมาจิบช้า ๆ ก่อนจะวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง แล้วหันมามองเขานิ่ง ๆ
“ขอบคุณนะคะ… ที่ไม่ทิ้งฉันไป ฉันเกือบคิดว่าพี่ไม่รักจริง ๆ แล้วนะ”
“อย่าพูดแบบนั้นอีกเลยอันนา” มาร์คัสจับมือเธอไว้แน่น สีหน้าจริงจัง “คนที่ควรขอบคุณคือเธอต่างหาก… ขอบคุณที่ยังหายใจอยู่ ขอบคุณที่ยังไม่ทิ้งพี่ไป”
อันนาเ
