บทที่ 49
มากสุดก็แปดคน
“เอ่อ..คือ..”
“พี่พูดมาให้หมดเลยนะ หลักฐานชัดเจนจะโกหกอะไรอีก”
ร่างเล็กบนตักพูดไปร้องไห้ไปอย่างน่าสงสารมาร์ชจึงโอบกอดเธอไว้แน่นแล้วยิ้ม ก็ตกใจที่ใบหม่อนไดเรคมาหาทั้งที่ไม่เคยติดต่อกันมาก่อน
จังหวะแม่งได้สัสๆ เหี้ยเอ๊ย!
“พี่ไม่รู้นะว่าทำไมเขาถึงไดเรคมาในลักษณะนั้น”
“ไหนบอกว่าห้ามเข้าสนาม แล้วทำไมเมื่อคืนใบหม่อนถึงไปอยู่ที่นั่นได้” มายด์เช็ดน้ำตาออกจากแก้มแล้วถามอย่างร้อนใจ
“อาจถูกจ้างมาจากคนใดคนนึงในงาน เพราะงานเมื่อคืนมีหลายกลุ่มที่เข้าร่วมไม่ใช่แค่กลุ่มเพื่อนพี่” มาร์ชอธิบายอย่างใจเย็นและค่อนข้างสบายใจที่มายด์มีท่าทีอ่อนลง
“ที่ใบหม่อนส่งมาหมายความว่าไง”
มายด์เสียงแข็งอีกครั้งมาร์ชจึงจับเธอให้นั่งควบตักหันหน้าเข้าหากัน ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นสบตากับเธอที่มองเขาตาแป๋วอย่างรอคอยคำตอบ ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนักใจ ไม่อยากพูดถึงเรื่องเมื่อคืนนักเพราะหากมายด
