บทที่ 47
เคลียร์ใจ NC
ร่างสูงหย่อนตัวนั่งบนโซฟากลางห้องก่อนดึงคนตัวเล็กให้นั่งบนตัก มายด์ซบหน้าลงบนอกแกร่งแล้วกอดเอวสอบไว้แน่น ความอบอุ่นที่โหยหามานานกำลังจะกลับมามาร์ชคงใจอ่อนแล้วแน่นอน
“ช่วงนี้เรียนหนักมั้ย” มาร์ชลูบผมยาวสลวยอย่างอ่อนโยน กดจูบลงกลางศีรษะเล็กเบาๆ จนคนที่นั่งอยู่บนตักแอบยิ้มอย่างดีใจ
“ก็พอควรค่ะ พี่ถามทำไมเหรอคะ”
“อยากให้เธอตั้งใจเรียน”
“พี่จะพูดแค่นี้?” มายด์เขี่ยกระดุมเสื้อนักศึกษาของเขาเล่นก่อนเงยหน้าขึ้นจูบปลายคางที่มีไรหนวดขึ้นประปราย
“พี่อยากให้เราห่างกันซักพัก รอให้พี่เรียนจบแล้วทำงาน เราค่อยกลับมาเริ่มกันใหม่ เธอคิดว่าดีมั้ย”
คำพูดของมาร์ชทำให้มายด์รีบผละออกจากอ้อมแขนแกร่งมองหน้าชายหนุ่มด้วยสายตาสับสนและตั้งคำถาม
“ห่างกันซักพักของพี่คือห่างจริงๆ ใช่มั้ย ไม่ได้หมายความว่าอยากเลิกแต่ไม่กล้าพูดตรงๆ นะคะ”
“ทำไมคิดร้ายจัง ห่างคือห่างดิ ก็อย่างที่บอกพี่มีเรื่อง
