นิษฐานั่งอยู่บนเตียงนอน ขณะที่รักษายืนกอดอกจ้องมองภรรยาด้วยแววตาขุ่นเคือง เขากำลังเรียบเรียงคำถามที่ต้องการถามหญิงสาว
"คุณรักษา อย่าโกรธเจียเลยนะคะ เจียเป็นเมียคุณนะ" เธอพูดเสียงอ้อน เพราะไม่อยากทะเลาะกับชายหนุ่ม แม้ตนจะมีความผิดอยู่ก็ตาม
"สนุกมากใช่หรือเปล่าที่ทำให้ฉันเหมือนคนบ้าขนาดนั้น?" ทว่าเขากลับยังคงถามเสียงดุ
"ไม่สนุกหรอกค่ะ อีกอย่างคุณก็ไม่ได้ดูเหมือนคนบ้านี่คะ แต่คุณทำให้เจียรู้ว่าคุณรักเจียมากแค่ไหนต่างหาก"
"หึ! ฉันร้องไห้ต่อหน้าทุกคนในบ้าน ร้องไห้เวลาอยู่คนเดียว ร้องไห้ให้เธอเห็นน้ำตาของฉัน มันเป็นเรื่องที่สนุกสำหรับเธอสินะ" หญิงสาวทำท่าครุ่นคิด
"ก็...สนุกนิดหน่อยค่ะ"
"อะไรนะ สนุกงั้นเหรอ ถ้าฉันไม่ไปได้ยินเองกับหู เธอก็คงจะยังหลอกฉันต่อไป ทำเหมือนฉันเป็นคนโง่ คุณแม่ก็คงร่วมมือกับเธอด้วยสินะ"
"เจียขอร้องคุณแม่เอง คุณอย่าไปโทษคุณแม่เลยนะคะ อีกอย่างก็ไม่ได้สนุกหรอกค่ะ"
"
