หย่ารักพ่อเลี้ยงใจร้าย

หลานสาว

นิษฐาขับรถจากไร่รักษ์เขาเพื่อไปที่ห้างสรรพสินค้าในตัวเมืองเชียงราย เธอเพียงแค่ไม่อยากอยู่บ้านเพราะไม่อยากสู้หน้าพ่อเลี้ยงรักษา อีกอย่างก็อยากซื้อของใช้จำเป็นหลายอย่างด้วย

นิษฐาขับรถชมวิวไปเรื่อยๆ จึงรู้สึกผ่อนคลาย ริมถนนสองฝั่งมีทิวทัศน์สวยงาม โชคดีที่วันนี้ไม่มีฝนแม้จะเป็นฤดูฝนก็ตาม

หญิงสาวไม่ได้บอกพ่อเลี้ยงรักษาเรื่องที่ตนเข้าเมือง อีกอย่างก็ไม่เห็นหน้าเขาตั้งแต่ที่คุยกันในห้องนอนจบ เธอเพียงแค่บอกคุณรังสิมา และนางยังใจดีอนุญาตให้ขับรถคันนี้มาด้วย

นิษฐาใช้เวลาราวหนึ่งชั่วโมงในการเลือกซื้อสินค้าพร้อมกับชำระเงินเรียบร้อย จากนั้นจึงเข็นรถเข็นเดินดูของขายตามร้านค้าต่างๆ และก็เดินมาจนถึงร้านขายใบชาแห่งหนึ่ง ชื่อร้าน 'รักษ์ชา' จึงเดินเข้าไปดู

นิษฐาไม่รู้จักชาหลากหลายชนิด และไม่รู้ด้วยว่าร้านขายใบชาร้านนี้เป็นของพ่อเลี้ยงรักษา มือเรียวเอื้อมไปหยิบกระปุกใบชาสีเขียวขึ้นมาดูด้วยรอยยิ้ม เธอนึกไปถึงเพทาย จึงตั้งใจจะซื้อส่งฝากไปให้เขาที่กรุงเทพฯ

"สอบถามได้นะคะ อยากได้ชาแบบไหนดีคะ?" หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพและรอยยิ้มเป็นมิตร แน่นอนว่าเธออาจเป็นพนักงานขายหรือเจ้าของร้าน

"อยากได้ชาหอมๆ ที่ดื่มง่ายๆ สักสองสามอย่างค่ะ พอดีจะซื้อไปฝากคนที่ไม่เคยลองดื่มชาเลย" เธอบอกจุดประสงค์ของตนเองไป

"ได้ค่ะ เดี๋ยวขวัญแนะนำให้นะคะ" ขวัญข้าวบอกเท่านั้นแล้วจึงเดินไปหยิบกระปุกใบชามาสามกระปุก แต่เป็นจังหวะที่พนักงานคนหนึ่งในร้านเดินออกมาคุยกับขวัญข้าวพอดี

"คุณขวัญ แม่นายโทรมาบอกว่าจะให้คุณภุชงค์มารับคุณขวัญกลับบ้านนะคะ" นิษฐาได้ยินชื่อภุชงค์จึงนึกไปถึงชื่อผู้จัดการไร่รักษ์เขา

"ทำไมคุณย่าถึงไม่ให้วาคินมารับก็ไม่รู้ ไม่อยากนั่งรถกลับไปกับคุณผู้จัดการไร่เลย" ขวัญข้าวบ่นเล็กน้อย ก่อนจะถือกระปุกใบชาเดินมาหานิษฐา

"เอ่อ...ขอโทษนะคะ คุณขวัญกำลังจะกลับไร่รักษ์เขาเหรอคะ?" เธอตัดสินใจถามออกไป เพราะค่อนข้างมั่นใจว่าน่าจะเป็นภุชงค์และวาคินที่ไร่รักษ์เขา จึงคิดว่าหากขวัญข้าวจะไปที่นั่นก็น่าจะติดรถไปด้วยกันได้

"ใช่ค่ะ คุณรู้จักไร่รักษ์เขาด้วยเหรอคะ?" ขวัญข้าวถามด้วยรอยยิ้มดีใจ

"รู้จักค่ะ พอดีฉันพักอยู่ที่นั่น ฉันชื่อเจีย เป็นคนที่แม่นายรังสิมาจ้างมาดูแลพ่อเลี้ยงรักษาค่ะ" นิษฐาแนะนำตัว

"อ๋อ คุณนี่เอง ขวัญรู้แค่ว่าคุณย่าจ้างคนมาดูแลอารักษา ที่แท้ก็เป็นคนสวยมากๆ เลย แบบนี้อารักษาต้องหลงรักแน่ๆ เลยค่ะ" คำพูดของขวัญข้าวช่างไร้เดียงสา แต่นั่นกลับทำให้นิษฐาเขินอายได้ไม่น้อย

"งั้นเราก็กลับบ้านด้วยกันได้ใช่ไหมคะ?"

"ได้สิคะ ดีใจมากเลยที่จะได้กลับกับคุณ เพราะขวัญไม่อยากนั่งรถกลับกับผู้จัดการไร่ค่ะ เขาชอบทำหน้าดุ ชอบบ่นว่าขวัญพูดมาก แล้วก็ชอบล้อขวัญด้วยนะคะ อ้อ หนูชื่อขวัญข้าวนะคะ เป็นลูกสาวของพ่อเขม พ่อเขมเป็นลูกของปู่รังสรรค์ ปู่รังสรรค์เป็นน้องชายของย่ารังสิมา"

เธอแนะนำตัวพร้อมกับเรียงลำดับขั้นญาติพี่น้องให้นิษฐาฟังชนิดที่ไม่ต้องมีข้อสงสัย

"น่ารักจังเลยค่ะ งั้นน้องขวัญก็เป็นหลานสาวของพ่อเลี้ยงรักษา"

"ใช่ค่ะ แต่ว่าคุณเจียมาคนเดียวเหรอคะ?" ขวัญข้าวลืมแนะนำเรื่องใบชาไปเสียสนิท

"มาคนเดียวค่ะ ว่าแต่น้องขวัญเรียกพี่เจียได้ไหมคะ ดูน้องขวัญยังเด็กๆ อยู่เลย" นิษฐาอยากรู้สึกสนิทสนมกับเด็กสาวมากกว่านี้

"ดีเลยค่ะพี่เจีย อยากมีพี่สาวอยู่พอดีเลยค่ะ หนูอายุสิบแปดย่างสิบเก้า กำลังขึ้นปีหนึ่งได้สองเดือนเองค่ะ แล้วก็มาช่วยที่ร้านของไร่ขายใบชาหลังเลิกเรียน พอดีวันนี้เป็นวันศุกร์ก็เลยจะกลับไร่ค่ะ"

"ที่แท้ร้านนี้ก็เป็นร้านของไร่รักษ์เขานี่เอง แต่น้องขวัญขยันจังเลยนะคะ" นิษฐาเอ่ยชื่นชมขวัญข้าว เพราะหญิงสาวช่างเจรจาและดูเป็นมิตร เหมาะที่จะทำงานขายเช่นนี้เป็นอย่างมาก

"ต้องทำงานแลกค่าขนมค่ะ" เด็กสาวยิ้มตาหยี

"ดีมากจ้ะ ต่อไปรับรองว่าถ้าน้องขวัญเป็นเจ้าของธุรกิจจะต้องประสบความสำเร็จมากแน่ๆ"

"ขอบคุณค่ะพี่เจีย ฟังแล้วรู้สึกมีกำลังใจในการเรียนแล้วก็ทำงานมากเลยนะคะ"

"จ้า ว่าแต่น้องขวัญจะกลับกี่โมงคะ?"

"กลับตอนไหนก็ได้ค่ะ ที่ร้านมีพนักงานอยู่แล้ว"

"โอเค ถ้างั้นพี่ขอไปส่งของที่ไปรษณีย์ก่อนนะ จะส่งใบชาให้เพื่อน ว่าแต่เอามาสามกระปุกที่น้องขวัญถืออยู่นั่นแหละค่ะ พี่ชอบบรรจุภัณฑ์ของที่นี่ สวยดี"

เพราะนิษฐามั่นใจว่าใบชาของไร่รักษ์เขามีคุณภาพทุกชนิด เธอจึงไม่อยากเสียเวลาเลือกมาก

"งั้นเดี๋ยวขวัญใส่ถุงให้นะคะ"

"ขอบใจจ้า" นิษฐาพูดแล้วจึงเดินไปชำระเงินที่เคาน์เตอร์คิดเงิน ขณะที่ขวัญข้าวกำลังบรรจุกล่องใบชาลงในถุงกระดาษและถือมาให้ด้วยรอยยิ้ม

"เดี๋ยวพี่ไปส่งของแล้วเดินกลับมาหานะ ว่าแต่ฝากรถเข็นได้ไหมจ๊ะ?"

"ได้ค่ะ เดี๋ยวขวัญดูไว้ให้" นิษฐายิ้มขอบคุณ จากนั้นจึงถือถุงกระดาษเดินไปยังไปรษณีย์ที่อยู่ไม่ไกลกันมากนัก

ไร่รักษ์เขา

นิษฐาขับรถและพูดคุยกับขวัญข้าวมาตลอดทาง หล่อนน่ารักช่างเจรจา และยังเล่าเรื่องของหลายๆ คนในไร่ให้ฟัง โดยเฉพาะเรื่องของผู้จัดการไร่ภุชงค์และพ่อเลี้ยงรักษา จนกระทั่งเธอขับรถเข้ามาจอตรงหน้าบ้าน

"เย้ ดีใจจังเลยถึงบ้านแล้ว" ขวัญข้าวบิดเนื้อบิดตัว ก่อนจะสังเกตเห็นว่ารถที่ตนนั่งกลับมาจนถึงบ้านเป็นรถของพ่อเลี้ยงรักษา

"นี่มันรถของอารักษานี่คะ ทำไมพี่เจียถึงเอามาขับได้ล่ะคะ?" ขวัญข้าวขมวดคิ้วสงสัย

"ทำไมเหรอคะ?"

"ก็ปกติแล้วใครจะจับรถของอารักษาก็ไม่ได้ จับม้าก็ไม่ได้ อารักษาชอบอารมณ์เสียแล้วก็โมโหร้าย" ขวัญข้าวแปลกใจ และยังเล่าความอารมณ์ร้ายของอาหนุ่มให้นิษฐาฟังอีกด้วย

"นี่รถของพ่อเลี้ยงรักษาหรอกเหรอ พี่ก็เพิ่งจะรู้จากน้องขวัญนี่แหละ ไม่เห็นแม่นายบอกสักคำว่ารถคันนี้เป็นรถของพ่อเลี้ยงรักษา ไม่งั้นพี่คงไม่กล้าขับไปหรอก" หญิงสาวหนักใจ

พูดเท่านั้นแล้วนิษฐาก็เสียวสันหลังวาบ เมื่อมองออกไปเห็นว่าพ่อเลี้ยงรักษากำลังออกเดินออกมาและยืนรออยู่ตรงประตูบ้าน

"อารักษา" ขวัญข้าวเห็นอาหนุ่มจึงรีบเปิดประตูลงจากรถและวิ่งไปหาเขา ส่วนเธอยังคงนั่งตั้งสติอยู่ในรถ

"บ้าจริง จะด่าว่าอะไรเราอีกเนี่ย" เธอกำลังนึกหาคำแก้ตัวหากโดนเขาต่อว่าเรื่องเอารถไปขับ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเผชิญความเป็นจริง นิษฐาจึงตัดสินใจเปิดประตูลงจากรถ

ยืนรอรับแหละไม่ได้รอดุรอว่าหรอก 555 ส่งคอมเมนต์มาให้กำลังใจปันหยีได้นะคะ ขอบคุณค่ะ ❤