หย่ารักพ่อเลี้ยงใจร้าย

หึงมาก

ก๊อก ๆ ๆ

นิษฐาเคาะประตูห้องนอนของพ่อเลี้ยงรักษา จากนั้นจึงถือวิสาสะเปิดประตูเดินเข้าไปโดยไม่รอให้ชายหนุ่มอนุญาต ในมือถือถุงกระดาษใบเล็กซึ่งเป็นของที่ตั้งใจซื้อมาฝากพ่อเลี้ยงหนุ่ม

แต่เธอกลับต้องรีบหมุนตัวหันหลังและยกมือขึ้นมาปิดตาทันที เมื่อเห็นว่าร่างกำยำกำลังเปลือยเปล่า โชคดีที่เขายืนหันหลัง และกำลังพันผ้าหนูรอบกายท่อนล่าง

"พ่อเลี้ยง คุณก็รู้ว่าฉันจะเข้ามาแล้วจะถอดเสื้อผ้าทำไมคะ?" เธอว่าให้เขา และกำลังจะเดินออกจากห้องนอนไป แต่รักษากลับรีบเดินมาขวางทางและปิดประตูห้องนอนไว้เสียก่อน

"แล้วใครจะไปคิดว่าเธอจะมาเร็วขนาดนี้ อีกอย่างเธอเคาะประตูแล้วก็เปิดเข้ามาเลย ฉันยังไม่ได้อนุญาตสักคำ" เขาว่า

"ก็รอบที่แล้วฉันเคาะประตูคุณก็ไม่ยอมตอบอะไร ฉันก็คิดว่าคุณจะเป็นเหมือนเดิม แบบไม่มีอารมณ์คุยกับใคร ฉันถึงได้เปิดเข้ามานี่ไง"

เธอเถียง รักษาจ้องมองใบหน้าสวยบึ้งตึงด้วยความเอ็นดู เขาเพียงแค่ตั้งใจจะอาบน้ำก่อนลงไปทานมื้อเย็นเท่านั้น ไม่คิดว่านิษฐาจะมาเร็วขนาดนี้

"ฉันกำลังจะอาบน้ำ เธอนั่งรอในนี้แหละ"

"ไม่ ไม่ค่ะ ฉันจะลงไปข้างล่าง ถ้าจะคุยอะไรก็ค่อยคุยกันหลังมื้อเย็นก็แล้วกันนะคะ" เธอพูดแล้วจึงยื่นถุงกระดาษให้

"อะไร?" ชายหนุ่มเลิกคิ้วถาม

"เทียนหอม ฉันเห็นว่ามันน่ารักดีแล้วก็กลิ่นหอมมากก็เลยซื้อมาฝาก ไว้ให้คุณจุดเวลาคุณอยู่ในห้องนอนหรืออ่านหนังสือ เผื่อมันจะช่วยให้คุณผ่อนคลายแล้วก็อารมณ์ดี" เธอบอก เขาจึงรับเอาถุงกระดาษใบนั้นไป

"ซื้อเทียนหอมมาให้ฉันจุดจะได้อารมณ์ดี แปลว่าเธอหาว่าฉันเป็นคนอารมณ์ร้ายเหรอ?" เขาโน้มใบหน้าลงมาใกล้และเอ่ยถามเสียงเบา นิษฐาจึงก้าวถอยหลังออกไปเล็กน้อย

"คุณก็น่าจะรู้ตัวเองดี" เธอว่า รักษายกยิ้มมุมปาก หญิงสาวจึงรู้สึกแปลกใจ เพราะปกติไม่ค่อยเห็นชายหนุ่มยิ้มเช่นนี้

"ไว้ฉันจะจุดตอนที่เธอย้ายเข้ามาอยู่ในห้องนี้ด้วยกัน" รักษาพูดแล้วจึงเดินไปยังโต๊ะเครื่องแป้งพร้อมกับวางถุงเทียนหอมไว้ จากนั้นร่างสูงจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำ

ส่วนนิษฐากำลังยืนเขินอายหน้าแดง ใบหน้าสวยเห่อร้อนจนน่าประหลาดใจ เขาพูดเพียงเท่านั้นทำไมหัวใจดวงน้อยถึงได้สั่นระรัว เธอหันมองไปยังประตูห้องน้ำที่มีเสียงฝักบัว จากนั้นจึงเดินกลับออกไป

"คนบ้า" นิษฐาพึมพำคนเดียวระหว่างที่เธอกำลังเดินลงมาชั้นล่าง ตั้งใจจะเดินไปช่วยป้าแดงทำกับข้าวในครัว แต่กลับเจอภุชงค์และปลัดขามเรียนเข้าเสียก่อน

"อ้าวคุณปลัด สวัสดีค่ะ ดีใจจังเลยที่ได้เจอคุณอีก" หญิงสาวเอ่ยทักทายปลัดขามเรียน

"คุณเจียรู้จักกับปลัดตอนไหนครับเนี่ย ทำไมมีผมคนเดียวที่เพิ่งจะรู้จักกับคุณเจียวันนี้" ภุชงค์แกล้งพูดเสียงน้อยอกน้อยใจ

"ก็รู้จักอาทิตย์ที่แล้วตอนที่เจียมาพักที่รีสอร์ตนั่นแหละค่ะ ไม่นานกว่ารู้จักคุณภุชงค์เท่าไหร่หรอก แต่นี่จะไปไหนกันเหรอคะ?" นิษฐาถามเพราะเห็นว่าทั้งสองคนแต่งตัวเสียหล่อเหลา

"วันนี้วันศุกร์ เป็นวันที่แม่นายชอบเชิญคนสนิทมาทานมื้อค่ำด้วยกัน แต่ก็ไม่ใช่ทุกวันศุกร์หรอกนะครับคุณเจีย" ปลัดขามเรียนบอก

"อ๋อ แต่เจียไม่เห็นรู้เรื่องเลยว่าจะมีแขกมา งั้นเชิญคุณสองคนตามสบายนะคะ เจียกำลังจะเข้าไปช่วยแม่บ้านเตรียมอาหาร" หญิงสาวพูดด้วยรอยยิ้ม ยิ่งทำให้ปลัดขามเรียนหลงเสน่ห์มากขึ้นไปอีก

ส่วนภุชงค์ได้แต่มองปลัดหนุ่มด้วยความหนักใจเมื่อนึกไปถึงเจ้านายของตนเอง ในฐานะที่เขาทำงานกับรักษามานานหลายปี จึงมองออกว่าเจ้านายรู้สึกอย่างไรกับนิษฐา

"หนุ่มๆ มาถึงกันแล้วก็เชิญขึ้นไปนั่งคุยกันรอที่ชานเรือนข้างบนบ้านได้เลยนะจ๊ะ เดี๋ยวอาหารเสร็จแล้วจะตามไป" คุณรังสิมาเดินออกมาต้อนรับแขก นางส่งยิ้มให้นิษฐาก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัว

"แม่นายคะ หนูมาช่วยเตรียมอาหารเย็นค่ะ" นิษฐาเดินตามหลังคุณรังสิมาเข้ามาในห้องครัว นางจึงหันมามองหญิงสาวด้วยความแปลกใจ

"จะมาช่วยทำไมล่ะลูก อีกหน่อยก็จะเป็นนายหญิงของไร่นี้อยู่แล้ว ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวสวยๆ เถอะจะได้ทานมื้อเย็น ส่วนทางนี้เดี๋ยวฉันให้แม่บ้านจัดการเอง"

นิษฐาฟังแล้วถึงกับพูดไม่ออก ทั้งเขินอายและสับสน ส่วนป้าแดงและขลุ่ยที่ยืนฟังอยู่ต่างพากันอมยิ้มด้วยความยินดีที่เจ้านายกำลังจะออกเรือน

"แม่นายคะ แต่หนูยังไม่ได้ตัดสินใจเลยนะคะ" เธอพูดเสียงเบาให้ได้ยินเพียงแค่คุณรังสิมา

"งั้นก็ตัดสินใจได้แล้ว ฉันจะได้เตรียมงานหาฤกษ์หายามตัดชุด" นางพูดแล้วจึงเดินไปช่วยป้าแดงชิมอาหารที่ถูกเตรียมไว้หลายอย่าง

ขณะที่นิษฐาทำตัวไม่ถูกเมื่อพูดเรื่องแต่งงาน เธอจึงยอมเดินออกมาจากห้องครัวและขึ้นไปบนห้องนอนเพื่ออาบน้ำแต่งตัว

นิษฐาเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนของตนเอง แต่กลับต้องตกใจเมื่อเห็นว่ารักษานั่งอยู่บนเตียงนอน เธอทำหน้าบึ้งและจ้องมองเขาตาขึง ถึงที่นี่จะเป็นบ้านของชายหนุ่มแต่ก็ใช่ว่าจะเข้าออกเมื่อไหร่ก็ได้

"คุณรักษาคะ ทำไมอาบน้ำเสร็จเร็วจังคะ แล้วนี่คุณมาทำอะไรในห้องนอนของฉัน?" เธอพเยิดหน้าถาม

"พูดกับเจ้านายแบบนี้เหรอ?" เขาพเยิดหน้าถามกลับ นิษฐาจึงยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกา เห็นว่าเลยเวลาห้าโมงเย็นมาแล้วจึงยกยิ้มมุมปาก

"เลยเวลางานแล้วค่ะ เพราะฉะนั้นก็กรุณาออกไปจากห้องนอนของฉันด้วยค่ะคุณรักษา ฉันจะอาบน้ำ" เธอบอกแล้วจึงเดินไปเปิดประตูเสื้อผ้า

"งานของเธอคือดูแลฉันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ค่าจ้างตั้งหนึ่งล้านบาทจะทำงานแค่แปดชั่วโมงต่อวันได้ยังไงกัน?"

เขาถามขณะที่เดินมาหยุดอยู่ข้างหลังร่างอรชร พอนิษฐาหันกลับมาใบหน้าสวยจึงชนเข้ากับแผงอกกำยำ เขาตัวสูงกว่าเธอจนได้แหงนหน้ามอง

"ถอยออกไปนะคะ" เธอผลักแผงอกกว้างเบามือ

"ฉันก็แค่รู้สึกไม่สบาย ปวดหัวนิดหน่อย" ชายหนุ่มแกล้งป่วย นิษฐาฟังแล้วก็เป็นห่วง เธอรีบวางผ้าขนหนูลง และขยับมือเรียวขึ้นมาอังหน้าผากของเขาเพื่อดูว่าตัวร้อนหรือไม่

"แต่ตัวก็ไม่ร้อนนี่คะ งั้นเดี๋ยวฉันลงไปเอายาแก้ปวดหัวมาให้" เธอพูดแล้วก็กำลังจะเดินออกจากห้องนอน แต่รักษากลับรั้งข้อมือเล็กไว้เสียก่อน

"ฉันไม่ได้อยากกินยา ฉันแค่อยากจะนอนพักในห้องเธอเท่านั้นแหละ ช่วยบอกคุณแม่ให้หน่อยว่าเธอจะขึ้นมาทานมื้อเย็นกับฉันบนห้องนอน" เขาขอร้อง เพราะยังไม่อยากเจอใครหลายๆ คนในเวลาเดียวกัน

"แต่วันนี้ทุกคนมาทานมื้อเย็นที่นี่นะคะ ใจคอจะไม่ออกไปพูดคุยกับพวกเขาหน่อยเหรอ คนกันเองทั้งนั้น"

"ก็เพราะคนกันเองไงถึงไม่อยากเจอ ไอ้ชงค์กับไอ้คินก็เจอหน้ากันทุกวัน ส่วนไอ้ปลัดนั่นฉันไม่อยากให้มันมองหน้าเธอ"

รักษาพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง นิษฐาขมวดคิ้วแปลกใจ เพราะไม่ว่าใครจะมองหน้าตน มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา

"งั้นตอนทานข้าวฉันนั่งติดกับคุณปลัดก็ได้ค่ะ เขาจะได้ไม่มัวแต่หันมามองหน้าฉัน"

"หึ!" รักษาฟังเท่านั้นแล้วจึงปล่อยข้อมือเล็ก เขาเดินฟึดฟัดไปนั่งลงบนเตียงนอน นิษฐาจึงเดินตามไป

"ตกลงคุณเป็นอะไรกันแน่คะ?"

"ฉันก็แค่ไม่อยากให้ผู้ชายคนไหนมองหน้าเธอ ลืมไปแล้วเหรอว่าเธอกำลังจะเป็นเมียฉัน หรือเธอชอบให้ผู้ชายทั้งโลกมองเธอ มันรู้สึกพิเศษมากงั้นสิ?"

ขอพูดด้วยอารมณ์โกรธ จากนั้นจึงลุกขึ้นและเดินออกจากห้องนอนไป

"อะไรของเขา?" นิษฐาได้มองตามหลังชายหนุ่มด้วยความงวยงง จากนั้นจึงเดินไปหยิบเอาผ้าขนหนูและเข้าไปอาบน้ำ เธอตั้งใจว่าจะคุยเรื่องนี้กับรักษาให้รู้เรื่องหลังจากรับประทานมื้อเย็นวันนี้