“แพรบอกว่าแพรจะกลับบ้านแล้วค่ะ” แพรไหมยืนยันด้วยแววตาที่เศร้าสร้อย
“คุณจะกลับแล้วหรือ” อภินันท์ถามหญิงสาวอีกครั้ง สังเกตเห็นแววตาเศร้าสร้อยก็นึกเป็นห่วงในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง
“คุณมีอะไรก็บอกผมได้นะ” อภินันท์ถามด้วยความมีน้ำใจเพราะอย่างน้อยเธอเคยเป็นคนที่เขารู้สึกดีๆ ด้วย
“แพรแค่เหงา แพรอาจจะบ้าไปที่เข้ามาทำให้ชีวิตคุณวุ่นวาย กำพลเขาไม่มีเวลาให้แพรเลย แพรเหงาแล้วก็เบื่อ ชีวิตของเขามีแต่งาน” แพรไหมพูดอย่างหงอยเหงา น้ำตาที่กักเก็บไว้รื่นขึ้นมาอย่างน่าสงสาร
อภินันท์ใจอ่อนยวบลงทันที “แล้วคุณจะทำยังไงต่อไป”
“แพรคิดว่าจะไปเที่ยวสักพักค่ะ กลับไปอยู่บ้านก็คงเหงาคนเดียวเหมือนเดิม ความจริงก็เที่ยวจนเบื่อแล้วเหมือนกันค่ะ เวลาเที่ยวก็พอคลายเหงาได้บ้าง แต่พออยู่คนเดียวมันเหงาเหมือนเดิม แพรรู้ว่าคุณรักเธอ แพรดีใจนะคะที่คุณมีคนดูแล อยากขอโทษคุณด้วยที่ทิ้งคุณไปวันนั้น แต่บางทีคุณอาจจะรู้สึกดีใจก็ได้ที
