เวลาผ่านไปเชื่องช้า แตกต่างจากความร้อนแรงที่กำลังพุ่งขึ้นไม่หยุดหย่อน
ร่างบอบบางโยกกายรับแรงรักจากเขาไม่ห่างหายจนสั่นคลอนไปทั้งร่าง
ทุกสิ่งรอบกายแตกพล่าไปด้วยความสุขอีกครั้ง ร่างแกร่งทิ้งกายลงไปทาบทับร่างบอบบางเหนื่อยหอบ
เสียงลมหายจสั่นพร่าประสานกัน ใบหน้าหล่อเหลาดูดดึงปทุมถันอวบอิ่มเบาๆ ซบใบหน้าลงที่ซอกคอหอมกรุ่น กระซิบเรียกชื่อภรรยาเบาๆ ที่ซอกหูหอมกรุ่น
“รำเพยจ๋า...” สติของรำเพยกลับมาสู่ความเป็นจริงอีกครั้ง หญิงสาวค่อยๆ ปรือตาจากความเหนื่อยล้า
“พี่น้อยพอใจแล้ว ก็ปล่อยรำเพยด้วย”
รำเพยดิ้นรนผลักร่างแกร่งของเขาออก เขาไม่ยอมออกไปจากร่างบอบบางยังทาบทับอยู่เช่นนั้น
ความแข็งแกร่งยังสอดประสานแนบแน่นไม่ยอมถอดถอนออกไป
“ไม่ไป จะกอดรำเพยให้ขาดใจ”
อภิรักษ์พูดเสียงทุ้มหวานไม่คลาย
“รำเพยไม่อยากให้พี่น้อยมากอด รำเพยอึดอัด แล้วก็ไม่อยากเห็นหน้าพี่น้อยด้วย ปล่อย อุ๊ย!” รำเพยผลักร่างหนาออกไ
