“เปล่าเสียหน่อย แค่นี้ทำไม่ได้เหรอคะ น้อยใจแล้วนะ” นิรดาพูดอย่างงอนๆ
“นี่ไปเอาความเจ้าเล่ห์มาจากยัยรำเพยหรือไง เดี๋ยวนี้เจ้าเล่ห์ใหญ่แล้วนะ แกล้งพี่ไม่หยุด” อภินันท์พูดพร้อมทั้งลูบมือหนาที่ไหล่เนียนและแขนเนียนเล่นอย่างอารมณ์ดี ความจริงเขารู้ว่าเธอเจ้าเล่ห์ตั้งแต่ตอนที่เธอแกล้งเขาเรื่องเสื้อกับรูปถ่ายแล้วล่ะ
“ไม่ใช่เสียหน่อย พี่ใหญ่นั่นแหละ ไม่มีความอดทน”
นิรดาว่าให้อย่างงอนๆ ทุบไหล่หนาของเขาสองสามครั้ง
“ต้องอบรมสั่งสอนใหม่ ไม่ให้เจ้าเล่ห์กับพี่อีก”
ชายหนุ่มพูดด้วยความมันเขี้ยว
“ไม่ได้เจ้าเล่ห์เสียหน่อย ปล่อยน้องหนูก่อน น้องหนูจะจัดห้อง” หญิงสาวดิ้นรน แต่ไม่สามารถหลุดพ้นจากอ้อมกอดอันแสนรัดรึงนั้นได้
“ไม่ปล่อย ขอชื่นใจก่อน เดี๋ยวพี่ต้องไปดูคนงานในไร่”
อภินันท์พูดออดอ้อนภรรยาสาว
“ก็ไปสิคะ อู้งานแบบนี้ เดี๋ยวหักเงินเดือน หักเบี้ยเลี้ยง เบี้ยขยันให้หมดเลย” นิรดาบอกเขา แกล้งทำเสียง
