อภิรักษ์ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวสวยทั้งหมดพร้อมทั้งแหวกมันออกอย่างเชื่องช้า มองผิวขาวเนียนอ่อนใสตัดกับเสื้อในสีหวานทกำลังโอบอุ้มปทุมถันอวบอิ่ม
มือใหญ่เลื่อนไปสัมผัสด้วยมืออันสั่นเทาแสดงถึงความเป็นเจ้าของอย่างเปิดเผย
“อยากวัดเหรอคะ ถ้าอยากวัดรำเพยก็จะให้วัด”
รำเพยจับมือหนาของเขามาวางที่ขอบกางเกงตัวสั้นที่สั้นมากจนมองเห็นขาอ่อนเรียวยาวขาวเนียนเป็นยองใย
“วัดกับอะไรดี”
อภิรักษ์มองกางเกงตัวสวยด้วยสายตาเป็นประกาย
“คนไม่มีความสามารถ วัดกางเกงแค่นี้ก็ทำไม่ได้”
“ค่อยวัดได้ไหม วัดอันอื่นก่อนดีกว่า”
อภิรักษ์ไม่ถือสากับคำพูดอันแสนยั่วยวนของเธอ
“วัดอะไรเหรอคะ” รำเพยถามเสียงหวาน แขนเรียวยังโอบรอบคอหนารัดรึงมากยิ่งขึ้น
“วัดอันนี้ไง” อภิรักษ์บอกพร้อมทั้งเอื้อมมือทั้งสองไปโอบอุ้มปทุมถันอวบอิ่มทั้งสองข้างที่ยังมีบราสีหวานห่อหุ้มอยู่
“พี่น้อยจะวัดยังไงเหรอคะ” รำเพยหัวเราะถามเขาอย่างไม่เกรงกลั
