บทที่ 51
ได้โปรด
“ทารกในครรภ์” เจคอปพูดราวกับละเมอ ร่างกายชาราวกับถูกแช่แข็ง
“งดเยี่ยมนะครับ เพราะคนไข้ยังขยับเขยื้อนตัวไม่ได้จนกว่าทารกในครรภ์จะปลอดภัย 100% คาดว่าจะให้เข้าเยี่ยมหลังผ่านยี่สิบสี่ชั่วโมงไปแล้ว มีอะไรจะถามเพิ่มเติมไหมครับ”
“มะ..ไม่ครับ”
เจคอปส่ายหน้าพูดเสียงแผ่ว ยังตกตะลึงกับสิ่งที่เพิ่งรับรู้ หายใจเข้าปอดลึก ๆ พยายามตั้งสติทบทวนเหตุการณ์หลาย ๆ อย่างที่ผ่านมาเกี่ยวกับใบบัว ความรู้สึกเหมือนดิ่งลงเหวแล้วถูกเหวี่ยงขึ้นมาอีกครั้ง เขาไม่สามารถพูดหรือทำอะไรได้ไปชั่วขณะ
“ถ้าไม่มีอะไรถาม หมอขอตัวนะครับ ”
หลังจากแพทย์เดินไปได้สักพัก สายตาคมดุดันก็จ้องเม็ดทรายจนอีกฝ่ายขนลุกกับท่าทีเยียบเย็นของเขา จากที่เธอทำหน้าตกใจกับสิ่งที่แพทย์พูด กลายเป็นตื่นตระหนกเมื่อสบตากับชายหนุ่ม
“เอ่อ เราไม่ได้ทำบัวตกบันไดนะเจ”
เสียงปฏิเสธอันสั่นเครือของเม็ดทราย เปรียบเสมือนคำสารภาพสำหรับเจคอป เขาเ
