(กัส)
(หึ...เต็มปากเต็มคำ ไม่อยู่บ้านก็บอกตรง ๆ ไอ้เหี้- จะมาคุยเรื่องงานกวนตีนหลอกให้กูมารอทั้งที่ตัวไม่อยู่ แล้วกูคิดอยู่ไว้แล้วว่ามึงต้องพายูราออกไปเพื่อหลบกู)
เลโอตอบกลับมาจากปลายสายน้ำเสียงเหมือนกำลังอารมณ์ดีแทนที่จะโกรธ เพราะถูกหลอกให้ไปที่บ้านแล้วไม่เจอใคร แต่เขาไม่ได้ให้ความสนใจเลโอมากมายขนาดนั้น สายตาจับจ้องยังคนตัวเล็กตรงหน้าที่พยายามยื่นมือมาแย่งโทรศัพท์ของตัวเองคืน
“ทำไมทำนิสัยแบบนี้ เอาคืนมานะ” เสียงเล็กบ่นไม่หยุดปาก พยายามยื่นมาทำหน้าบึ้งตึงใส่เขา มืออีกข้างดึงชายเสื้อเอาไว้แต่ของแค่นี้มันทำอะไรเขาไม่ได้อยู่ดี
“คุยเรื่องงานก็โทรหากู ไม่ได้โทรหาเมียชาวบ้าน” ร่างสูงเบี่ยงตัวหลบมือของยูราและด้วยส่วนสูงที่ต่างกันราว 20 เซนติเมตรทำให้เธอยากต่อการแย่งชิงเข้าไปอีก
(โทรไปแล้วแต่มึงไม่รับ แล้วคำว่าเมียออกมาไม่หยุดเลยว่ะ ป้าเอลลี่ได้ยินดีใจแย่) เลโอพูดต่อในระหว่างที่สายตาของเขายัง
