20 นาทีต่อมา
กริ้ก!
เสียงลูกบิดประตูห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าดังขึ้นก่อนที่มันจะเปิดออก เกิดจากฝีมือของผู้ที่เป็นเจ้าของสนามแห่งนี้ ร่างสูงจ้องมองหญิงสาวที่ยืนหันหลังให้ ส่วนฉันไม่ได้สนใจบุคคลที่เข้ามาใหม่สักนิด สายตาจดจ้องยังเงาสะท้อนของตัวเองผ่านกระจก
รอยแดงช้ำเลือดกระจายไปตามร่างกายตั้งแต่ต้นคอ ไหปลาร้า หัวไหล่และเนินอก ทุกรอยเด่นชัดขับกับผิวขาวดึงดูดสายตาคนมองได้เป็นอย่างดี ไหนจะเสื้อปาดไหล่ที่ใส่อยู่ในตอนนี้อีกมันไม่สามารถปกปิดรอยได้เลย
ทั้งหมดก็มาจากเขา รู้ว่ายังไงคนต้องเห็นรอยแต่ก็ตั้งใจทำมันเอาไว้ นิสัยทั้งเอาแต่ใจตัวเองและไม่มีใครหยุดได้ ฉันเหนื่อยกับเขาที่สุดในโลก! เราสบตากัน และเป็นฉันที่หลบสายตาอีกฝ่ายไปก่อน อยากกลับบ้านจัง หิวด้วย ไม่อยากเจอใครเลยตอนนี้...
“เอาไปคลุม” กัสเดินเข้ามาในห้องพร้อมแจ็กเก็ตหนังสีดำในมือยื่นมาให้
“....” ฉันมองของในมือแล้วก็ได้แต่จำใจ ยื่นมืออกไปรับเอ
