(ยูรา)
ฉันถึงกับพูดอะไรไม่ออกกับสิ่งที่ได้ยินจากปากของเขา ความเอาแต่ใจและไม่สนว่าอีกฝ่ายจะอยู่ในสภาพไหน ไม่ใช่แค่เอาแต่ใจสิ เขาน่ะตั้งใจทำให้ฉันอับอายมากกว่า ตัวเองเป็นผู้ชายมานั่งมองผู้หญิงแก้ผ้าโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรแบบนี้ได้ยังไง!
“โรคจิต” ริมฝีปากบางขยับพูดแผ่วเบา สายตายังคงจ้องเขม็งผู้ชายตรงหน้าและนั่งอยู่ในสภาพกอดตัวเองเอาไว้แน่นตามเดิม ตะคริวจะกินขาอยู่แล้วเกร็งไปหมด!
“เธอกล้าว่าฉันเหรอ” แม้จะพูดเสียงเบาแต่อีกฝ่ายก็ยังได้ยิน ถือว่าหูดีในระดับหนึ่งเลย
“ไม่กล้าหรอกแค่พูดเรื่องจริง” ไม่จำเป็นที่จะต้องปฏิเสธอีกต่อไป เพราะคำนั้นฉันพูดมันจริง ๆ
“....” อีกฝ่ายเงียบไป เพียงสายตาดุมองมาซึ่งนั่นทำให้ฉันรู้สึกหวาดกลัวในใจ
“คุณโรคจิตจริง ๆ ไม่มีผู้ชายปกติที่ไม่มานั่งดูผู้หญิงแก้ผ้าได้หน้าตาเฉยขนาดนี้หรอกนะ คุณน่ะ...โรคจิต”
“....” พูดขนาดนี้ยังเอาแต่นิ่งอยู่เลย เมื่อไหร่จะออกไปจากห้องนี้ฮะ
