ขวัญชีวานอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงแคบๆ นั้นมาเกือบชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้เลย แม้จะพยายามมากมายแค่ไหนก็ตาม
“คุณชายโทรมาบอกว่าคืนนี้จะไปค้างที่บ้านคุณจัสมินค่ะ”
คำพูดของโซฟียังดังก้องอยู่ในสมอง ความเจ็บปวดกระหน่ำซัดใส่หัวใจอย่างไม่ปรานี ในที่สุดวินซ์ก็ประกาศอย่างชัดเจนแล้วล่ะว่าเขารักใคร เขาเลือกใคร น้ำตาไม่รักดีทะลักทลายออกมาไม่หยุดหย่อน ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าตัวเองก็แค่อีตัว ก็แค่นางบำเรอ ผู้หญิงค้ำประกันเท่านั้น แต่หัวใจไม่รักดีก็ชอบฝันลมๆ แล้งๆ ตลอดเวลาว่าเขาอาจจะมีให้บ้าง แค่เขาทำดีเล็กๆ น้อยๆ หล่อนก็เก็บมาคิดเป็นตุเป็นตะว่าเขาจะรัก ทุเรศสิ้นดี สมองเธอทำด้วยอะไรกันนะขวัญชีวา ทำด้วยขี้เลื่อยหรือเปล่า ถึงได้ปล่อยให้ตัวเองฝันละเมอสูงแบบนั้น หญิงสาวก่นด่าตัวเองลั่นอก ความขมขื่นกระแทกกระทั้นเข้าใส่หัวใจอย่างอำมหิต เจ็บเหลือเกิน เจ็บจนแทบจะกระอักออกมาเป็นลิ่มเลือด
