หลังจากเศร้าหมองกับตัวเองอยู่นาน ขวัญชีวาก็เลือกที่จะเดินลงมานั่งทอดอารมณ์อยู่กลางสวน แต่กระนั้นบรรยากาศงดงามของแมกหมู่พฤกษาตรงหน้าก็หาได้ทำให้หล่อนคลายเจ็บปวดได้เลย หัวใจของหล่อนยังคงเจ็บร้าวเช่นเดิม
“คุณขวัญคะ โทรศัพท์ค่ะ” คนที่กำลังนั่งน้ำตาซึมอยู่รีบเช็ดคราบน้ำตา และหันมารับโทรศัพท์ไร้สายในมือของโซฟีมาถือไว้ทันที
“ใครหรือจ๊ะโซฟี”
คนถูกถามส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะตอบออกมา
“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ถามแล้วผู้หญิงในสายก็ไม่ยอมบอก บอกแต่ว่าจะคุยกับคุณขวัญอย่างเดียวค่ะ”
ขวัญชีวาพยักหน้ารับหงึกๆ ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู
“สวัสดีค่ะ ขวัญชีวาพูดค่ะ” จากที่พยายามฝืนยิ้ม ใบหน้างดงามเปลี่ยนเป็นตื่นตระหนกทันที และนั่นก็ทำให้โซฟีที่ยังไม่ได้เดินจากไปไหนอดถามขึ้นอย่างห่วงใยไม่ได้
“คุณขวัญมีอะไรหรือเปล่าคะ”
“มะ...ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ เธอจะไปไหนก็ไปเถอะ เพื่อนฉันโทรมา” ขวัญชีวาเอ่ยปากไล่โซฟีเสียงตะกุกตะกัก
