“หยุดทำไม อยากทำอะไรก็ทำสิ ฉันไม่มีทางสู้คุณได้หรอก”
เธอปัดมือเขาออก เมินหน้าหนีพร้อมหยาดน้ำตาไหลรินอาบแก้ม ตอกย้ำความผิดของคนทำให้สะเทือนไปทั้งใจ
“ฉัน... ฉันขอโทษ”
โดมินิกเอ่ยขอโทษ เขากอดเธอไว้พยายามจะปลอบโยน แต่ร่างน้อยในอ้อมแขนขืนตัวไม่ตอบรับสัมผัส เธอกลัวเขา ไม่ไว้วางใจเขาอีกแล้ว ต่างจากคืนแสนหวานบนเรือเมื่อสามวันก่อน ที่เขาได้กอดเธอไว้ในอ้อมแขน ได้จุมพิตเธอและนอนหลับไปด้วยกันตลอดทั้งคืน เขาทำลายความรู้สึกดีๆ เหล่านั้นเพียงเพราะความขาดสติชั่ววูบ ร่างหนาขยับถอยห่างปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระ เธอขยับถอยหนีเขาทันทีที่ถูกปล่อย
“หากครบสามเดือนฉันจะถอนหมั้น”
เธอพูดโดยไม่มองหน้าเขา มือน้อยยกขึ้นปาดน้ำตาออกจากพวงแก้ม สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ไล่ความเจ็บช้ำในอกให้บรรเทาลง ก่อนจะหันมามองใบหน้าหล่อเหลาของคู่หมั้นหนุ่ม
“ขอร้องได้ไหมคะ ฉันไม่อยากแต่งงานกับคุณ แต่ฉันไม่อยากให้คุณพ่อต้องสูญเสียบ
