หล่อนมองค้อนเจ้าของคำพูดหยอกเย้าอย่างไม่พอใจ
“เหลือแต่ยำตีนไก่ กับแกงส้มปลาหลายใจค่ะ”
หล่อนกระแทกเสียงหงุดหงิดตอบ แต่พิริยะก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เขายังคงยิ้มแย้ม
“งั้นผมเหมาหมดทั้งสองอย่างเลยครับ”
“ไม่ขายค่ะ” หล่อนมองค้อนตาขุ่น
“ทำไมล่ะครับ ผมหิวนะ ยังไม่ได้กินข้าวเลยตั้งแต่เมื่อคืน”
พอเขาออดอ้อนแบบนี้ ความห่วงใยที่ไม่เคยจางหายก็ทำงานทันที
“แล้วทำไมไม่กินข้าวล่ะคะ คุณหมอก็รู้ว่าท้องว่างไม่ดี”
พิริยะอมยิ้มอย่างพึงพอใจ
“คุณเป็นห่วงผมเหมือนเดิมเลยนะพิชา”
กานต์พิชาได้สติคืนมาก็รีบเชิดหน้าคอตั้ง
“พิชาก็ห่วงทุกคนนั่นแหละค่ะ แม้แต่หมาแมวก็ห่วงหมด”
“ไม่จริงหรอก คุณห่วงผมมากกว่าทุกคน”
“ไม่ใช่ค่ะ”
หญิงสาวตอบเสียงเสียงแข็ง
พิริยะหัวเราะร่วน จากนั้นก็ยื่นหน้ามาใกล้ๆ แต่กานต์พิชายกฝ่ามือขึ้นดันใบหน้าหล่อเหลาของเขาเอาไว้
“เดี๋ยวนี้ใจร้ายกับผมแล้วเหรอพิชา”
หล่อนไม่ตอบ ก้มหน้าก้มตาเก็บร้าน
