น้ำตาเม็ดโตๆ ไหลรินออกมาจากสองดวงตาของกานต์พิชา เมื่อสายตามองเห็นความบาดเจ็บที่พิริยะได้รับอยู่
เขาไม่ควรทำแบบนั้นเลย...
ทำไมจะต้องเอามารับเคราะห์แทนหล่อนด้วย เพราะคนที่ควรจะนอนเจ็บอยู่บนเตียงคนไข้ควรจะต้องเป็นหล่อนมากกว่า
หญิงสาวขยับเข้าไปหยุดใกล้ๆ กับเตียงคนไข้ ที่มีร่างสูงใหญ่ในชุดของโรงพยาบาลนอนแน่นิ่งอยู่ ยิ่งเห็นเขาเจ็บ หล่อนก็ยิ่งเสียใจ
“คุณหมอไม่ควรทำแบบนั้นเลย... มาช่วยพิชาไว้ทำไม... ฮือออ”
หล่อนจับท่อนแขนของคนที่นอนหลับอยู่เบาๆ น้ำตายังคงไหลเป็นสาย
หน้าผากด้านขวาของเขามีผ้าก๊อตผืนใหญ่แปะติดเอาไว้ ในขณะที่ขาของเขาก็มีร่องรอยถลอกจนหนังเปิด
“คุณหมอเจ็บมากไหมคะ...”
ในขณะที่หล่อนกำลังคร่ำครวญด้วยความเสียใจอยู่นั้น พิริยะก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น เขามองมาที่หล่อน และคำถามแรกที่อัดแน่นไปด้วยความห่วงใยของเขาก็ทำให้หล่อนยิ่งรู้สึกผิดเหลือเกิน
“พิชา... คุณเจ็บตรงไหนไหมครับ”
“พิชา... ไม
