“ลิน่าไม่เอาน่า กลับบ้านเร็วเข้า” คราวนี้เป็นแพตตี้บ้างที่เข้ามาฉุดกระชากที่เมลิน่าขืนตัวเอาไว้กับท่อนแขนกำยำของดินิย่าร์ ทรวงอกอวบอิ่มของหล่อนเสียดสีกับท่อนแขนของเขาโดยไม่ได้เจตนา แต่ดินิย่าร์รับรู้ได้เต็มความรู้สึก
วูบหนึ่งเขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้มีอะไรบางอย่างเหมือนกับไอ้เมซซี่ กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่คล้ายคลึงกัน และดวงตาสีฟ้ากระจ่างที่สวยงามไม่ผิดจากผืนน้ำทะเลยามเช้า แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่อไอ้เมซซี่มันคือผู้ชาย ในขณะที่คนตรงหน้าของเขาเป็นผู้หญิง
“เอ่อ พวกเราต้องขอโทษด้วยนะคะ เพื่อนของพวกเราเพิ่งอกหักมา เลยดื่มมากไปหน่อย” รูธดัดเสียง พร้อมกับก้มหน้าเนื่องจากกลัวว่าดินิย่าร์จะจำหล่อนได้ แต่สุดท้ายก็ไม่รอด
“ผมจำคุณได้นะ คุณสองคนคือคนที่ไปเล่นจ้ำจี้กับคนของผมนี่”
แพตตี้กับรูธหันมาจ้องหน้ากันด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบแก้ตัว
“อ๋อ คุณนั่นเอง นึกว่าใครหน้าคุ้นๆ ยังไงพวกเราขอตัวกลับก่อ
