หลังจากนั่งหน้าเศร้าอยู่เพียงลำพังในห้องพักที่ดินิย่าร์สั่งพนักงานโรงแรมเปิดให้ใหม่จนเย็น เมลิน่าก็กัดฟันพาร่างกายที่บอบช้ำไม่มีแพ้หัวใจออกมานอกห้องพัก หล่อนเดินไปเรื่อยๆ เดินไปยังทางเดินที่ถูกปูด้วยหินสวยๆ ซึ่งทางโรงแรมหรูโปรยเอาไว้ตลอดทางเดิน
“เฮ้ย... เมื่อไหร่จะได้กลับมอสโกเนี่ย อึดอัดชะมัด”
หญิงสาวบ่นพึมพำ พร้อมๆ กับถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ หล่อนเดินไปหยุดนั่งตรงโต๊ะไม้สวยมุมสงบใต้ต้นไม้ใหญ่อย่างอ่อนล้า ดวงตากลมโตสีฟ้ากระจ่างทอดมองไปยังสระน้ำกว้างที่อยู่ถัดออกไปแค่ไม่กี่เมตร มีหญิงชายคู่หนึ่งในชุดว่ายน้ำยืนแลกจูบกันอย่างเผ็ดร้อน ก่อนที่ฝ่ายชายจะช้อนตัวผู้หญิงขึ้นมาอุ้มเอาไว้และพากันหายเข้าไปในโรงแรม
เมลิน่ายิ้มบางๆ มองไปตามด้วยความอิจฉาเล็กๆ ในอก หากหล่อนกับดินิย่าร์มีความสุขแบบนี้ร่วมกันบ้างก็คงจะดีไม่น้อย
มันไม่มีทางเป็นไปได้
เสียงหนึ่งในสมองร้องเตือนลั่น และมันก็ทำให้หญิงสาวน้ำตาซ
