พาเวลกำหมัดแน่นรู้สึกอิจฉาเมลิน่าในคราบของเมซซี่ขึ้นมาสุดหัวใจที่ไอ้หมอนี่ได้อยู่ข้างๆ กับมะปรางในขณะที่เขาไม่มีสิทธิ์เลยสักนิด แถมแม่มะปรางก็ยังทำท่าทำทางพึงพอใจเป็นที่สุด
ระยำ! เขาไม่น่าเสียเวลาเดินลงมาดูเจ้าหล่อนเลยสักนิด ชายหนุ่มคิดอย่างเดือดดาลก่อนจะหมุนตัวเดินกลับขึ้นห้องพักของตัวเองไปในที่สุด
หลังจากพาเวลเดินจากไปแล้ว เมลิน่าที่นั่งเฝ้ามะปรางอยู่ก็ลุกขึ้นและเดินออกไปจากห้องนอนของมะปรางอีกครั้งเพราะคิดว่าคนป่วยหลับไปแล้ว แต่มันหาใช่อย่างที่คิดไม่ เพราะแค่เพียงแผ่นหลังของเมลิน่าหายไปกับบ้านประตู ร่างที่นอนนิ่งเงียบอยู่ของมะปรางก็ผุดลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะกัดฟันก้าวลงจากเตียง
“แผลของคุณแพทจะเป็นยังไงบ้างนะ ถูกน้ำเพราะลงมาช่วยเราแบบนั้น” ในที่สุดความห่วงใยก็เอาชนะความหวาดกลัวนานาชนิดได้อย่างราบคาบ มะปรางหยิบเสื้อคลุมของตัวเองจากตู้เสื้อผ้ามาสวมใส่ ก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปจากห้องนอนของตัวเ
