สถานะคนที่คุณไม่รัก

ตอนที่ 4-1 ทำไมต้องรักพี่ด้วย

ตอนที่ 4 ทำไมต้องรักพี่ด้วย

เสียงปิดประตูห้องดังขึ้นอีกหลายนาทีถัดมา หญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ้นมอง ขนตายาวเปียกชื้นเป็นแพ ใบหน้าสวยเปรอะเปื้อนด้วยคราบน้ำ หันมองไปยังบานประตูที่เพิ่งปิดไปด้วยหัวใจเจ็บร้าว ก้อนสะอื้นที่ทำให้เธอหายใจแทบไม่ออกอัดแน่น จุกอยู่ในทรวง

จะทำอย่างไรดี...บัวถึงจะเข้มแข็งแล้วเดินออกไปจากชีวิตพี่ได้

ทำไมบัวต้องมารักพี่ด้วย...ทำไม

นึกโทษตัวเองไปสารพัด หากวันนั้นถ้าเราไม่รู้จักกันคงดี เขาเข้ามาในชีวิตของเธอเป็นช่วงเวลาที่เธออ่อนแอและยากลำบากที่สุด เมื่อมีใครสักคนเดินเข้ามาในชีวิตเธอจึงรีบไขว่คว้าเอาไว้โดยไม่ได้ดูด้วยซ้ำว่าขอนไม้ชิ้นนั้นที่กำลังลอยมาตามน้ำขณะที่เธอกำลังใกล้จะจ่มน้ำอยู่รอมร่อมีสภาพแบบไหน

ความประทับใจเล็กๆน้อยๆที่เขาทำให้ในวันนั้นทำให้เธอตกหลุมรักเขาโดยไม่รู้ตัว พอถึงวันนี้วันที่เธอเจ็บปวดหัวใจจนเจียนคลั่งมันก็ยากเหลือเกินที่จะเดินออกไป หัวใจเธอมันยังไม่แข็งแรงพอจริงๆ

รัญลฎาฝืนตัวเองหลังจากที่นอนหลับไปได้ตื่นหนึ่งก็รีบลุกจากที่นอนขนาดเล็กที่มีไว้สำหรับพนักงานที่เข้ามาพักผ่อนในช่วงเวลาพักงาน แม้จะยังวิงเวียนศีรษะปวดเมื่อยเนื้อตัวขนาดไหนเธอก็อยากฝืนตัวเองที่จะกลับไปนอนพักผ่อนที่ห้องของเธอมากกว่า

เธอบอกผู้จัดการ ที่มีตำแหน่งเป็นหัวหน้าของเธอโดยตรงเพื่อขอลาในช่วงบ่ายแล้วนั่งรถแท็กซี่กลับมาที่คอนโดตัวเองโดยไม่คิดที่จะรอเขากลับห้องอย่างที่เขาบอกเอาไว้ เธอไม่อยากเชื่อคำพูดเขาอีกเพราะสุดท้ายก็จะกลายเป็นเธอที่โง่เง่า เฝ้าแต่รอคอยโดยที่เขาไม่คิดสนใจใยดีสักนิดว่าเธอจะต้องรอเขานานขนาดไหน รอยังไง ไม่เคยเลยสักครั้งที่คิดจะห่วงใยกัน

เมื่อกลับเข้ามาในห้องเธอจัดการตัวเองด้วยการเช็ดเนื้อเช็ดตัวทาแป้งฝุ่นให้หอมกรุ่น วันนี้เธอยังไม่กล้าอาบน้ำเพราะไข้ยังไม่ลดจึงทำได้เพียงเท่านี้ก่อน อาหารที่ซื้อก่อนขึ้นมาบนห้อง หล่อนจัดแจงแบ่งเทใส่ชามเท่าที่พอจะทานไหวแล้วเก็บบางส่วนแช่ตู้เย็นเพื่อที่จะได้ทานยาแล้วนอนพักอย่างที่ร่างกายนั้นกำลังร่ำร้องบอกเธอมาตลอดตั้งแต่กลับเข้ามาในห้อง

ความมืดโรยอยู่รอบตัวทำให้หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงงเล็กน้อย เหงื่อกาฬไหลแตกพลั่กทั่วกาย เริ่มสร่างพิษไข้ อาการปวดหัวทุเลาเบาบางลงบ้างแล้วแต่ยังคงเจ็บคออยู่ทุกครั้งที่กลืนน้ำลายจนนิ่วหน้า

ไม่รู้ว่าเธอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เสียงเคลื่อนไหวบางอย่างจากนอกห้อง กับแสงสว่างที่ลอดเข้ามาตรงช่องใต้ประตูทำให้หญิงสาวย่นคิ้วระหว่างกัน ก่อนจะยันตัวเองลุกเดินออกไปด้วยท่าทางระแวดระวัง ระมัดระวังภัย สายตากวาดหาข้าวของที่พอจะใช้เป็นอาวุธติดมือ

หนังสือเล่มหนาวางอยู่บนโต๊ะตรงมุมห้องเป็นอาวุธที่เธอถือติดมือออกมาขณะค่อยๆย่องฝีเท้าก้าวเดินออกจากห้องโดยพยายามใช้เสียงให้น้อยที่สุด หญิงสาวกวาดสายตามองก่อนจะเห็นใครบางคนกำลังยืนหันหลังอยู่บริเวณหน้าเตา แผ่นหลังกว้างของชายร่างสูงใหญ่คุ้นตาทำให้หญิงสาวชะงักไปทันที ลมหายใจหอบกระชั้นถี่แรงขึ้นด้วยอารมณ์ที่อัดแน่นอยู่ภายใน

ทำไมนะ ทุกครั้งที่เธออยากจะถอยห่างจากเขา...เขาจะต้องเหนี่ยวรั้งเธอไว้แบบนี้ทุกครั้ง

ทำไมนะทำไม

“ตื่นแล้วเหรอ...พี่บอกว่าให้รอพี่กลับคอนโดด้วยกัน ทำไมต้องหนีกลับมานอนที่นี่ด้วย” เชฟหนุ่มเอ่ยถามในมือยังง่วนอยู่หน้าเตากำลังปรุงเมนูอะไรสักอย่างโดยไม่ได้หันกลับมามองเธอที่กำลังยืนนิ่งมองเขาด้วยความรู้สึกหลากหลาย กลิ่นหอมอ่อนๆของอาหารที่กำลังเดือดปุดๆอยู่บนเตา ทำให้เธอยิ่งปั่นป่วนในหัวใจ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ เอ่ยตอบเขา

“ที่นี่บ้านบัวนี่คะ”

“พี่กำลังทำซุปหัวหอมให้ทานซดตอนร้อนๆจะได้คล่องคอ ไปนั่งไป” เสียงเข้มเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่สนใจคำตอบของเธอเมื่อครู่ หันไปหยิบถ้วยชามสีขาวทำจากเซรามิคอย่างดีตักซุปหัวหอมที่เขายืนเคี่ยวอยู่นานหลายชั่วโมง ยกมาให้วางที่โต๊ะทานอาหาร ซึ่งเธอยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับตามอย่างที่เขาบอก

“มานั่งนี่สิ พี่ทำให้ร้อนๆ จะได้ดีขึ้น” ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พลางเดินเข้ามาใกล้ ประชิดตัว ปลายนิ้วจับปลายคางที่ยังคงก้มหน้าหลบตาให้แหงนเงยขึ้นสบตาเขา

“อย่าดื้อสิบัว...เดี๋ยวก็ไม่หายหรอก” นัยน์ตาสีนิลจ้องมองดวงหน้าหวานที่กำลังงอเง้าอย่างเอ็นดู

“หรือจะให้พี่ป้อน หื้อ”

“บัวทานเองได้ค่ะ” คนตัวเล็กปัดมือเขาออกเบาๆ ก่อนจะเดินเลี่ยงหลบมานั่งที่โต๊ะ ยกช้อนขึ้นตักน้ำซุปน่าตาน่าทาน ควันร้อนๆสีขาวลอยเหนือชาม เธอเป่าปากเบาๆก่อนจะเอาใส่ปาก รสชาติหวานธรรมชาติจากน้ำซุปที่เขากรองทุกอย่างออกหมดเหลือเพียงน้ำสีทองสวยน่ารับประทาน

ขณะที่เธอกำลังก้มหน้าก้มตาทานซุปที่เขาใช้เวลาเคี่ยวกรำอยู่นาน ร่างสูงก็เดินมานั่งใกล้ๆมือหนาเอื้อมมือวางทาบทับลงบนหน้าผากของหญิงสาว

“ตัวรุมๆแล้ว ทานยาแล้วเข้านอนเลยนะ เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้”

“ไม่เป็นไรค่ะ บัวเช็ดตัวเองได้”

“พี่ไม่ชอบคนดื้อนะ อย่าลืมสิ” เอ่ยเสียงเย็นคล้ายตำหนิยิ่งให้เธอหงุดหงิดไม่พอใจมากขึ้น ถึงกับวางช้อนลง แล้วเดินสะบัดตัวเข้าไปในห้องนอนหมายจะปิดประตูล็อกแต่เขากลับไวกว่า ก้าวขายาวๆเพียงไม่กี่ก้าวก็ประชิดตัวรวบเอวเล็กกอดไว้แนบอก ใบหน้าหล่อคมคายก้มต่ำประชิดใกล้ใบหน้าหญิงสาว พลางใช้นิ้วโป้งเกลี่ยริมฝีปากชมพูอวบอิ่มนุ่มนิ่มนั้นเบาๆ ลมหายใจร้อนๆรดใกล้กันจนเธอตีหน้ายุ่ง ทำสีหน้าฮึดฮัดไม่พอใจใส่ แต่เขายิ้มกริ่ม ชอบเวลาเจ้าหล่อนพยศอยู่ไม่น้อย

“ทำไมหงุดหงิดง่ายจัง โกรธเกลียดพี่ขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ปล่อยค่ะ บัวปวดหัวอยากเข้านอน”