ช่วงเช้าวันถัดมาหลังจากตื่นนอนก้องก็แทบจะหายเป็นปกติเพราะเมื่อคืนเขาได้ปลดปล่อยแล้ว แต่ทว่าร่างเล็กนั้นดันติดไข้จากเขาแทน ซึ่งเขาก็รู้สึกผิดไม่น้อยที่ทำให้ภรรยาของเขาติดไข้
หลังจากเช็ดตัวให้น้ำพริกเสร็จแล้ว ก้องก็รีบลงไปข้างล่างเพื่อทำข้าวต้มไว้ให้คนตัวเล็ก เพราะเดี๋ยวช่วงสายจะไม่ว่างเนื่องจากวันนี้มีสอนลูกศิษย์ปั้นเศียรที่บ้าน
ขณะร่างสูงถือกะละมังเดินออกมานอกห้องนอน กำลังจะก้าวลงบันไดบ้านทว่าได้ยินเสียงดังมาจากข้างหลังเสียก่อน เท้าสองข้างจึงหยุดชะงักแล้วหันไปมอง
“พริกยังไม่ตื่นเหรอพี่ก้อง”
“พริกบ่ซำบาย” (พริกไม่สบาย)
“อ้าว! มันเป็นไรมากไหม?”
“บ่ปานได๋” (ไม่เท่าไร) แม้จะฟังไม่ค่อยเข้าใจแต่สวยก็พยายามทำความเข้าใจกับภาษาถิ่นที่อีกคนนั้นใช้สื่อสารกับเธอ ส่วนก้องเขาตั้งใจพูดภาษาถิ่นเพราะเป็นภาษาที่ถนัด จึงไม่พูดกลางเพื่อสื่อสารกับสวย
นอกจากคนที่เขาอยากพูดคุยด้วยเท่านั้นถึงจะพยายามพูด...
