หลังจากฉันวิ่งหนีเข้าห้องมาด้วยความเขิน พยายามปิดประตูให้แน่นที่สุด ทันใดนั้นเสียงประตูห้องถูกดันออกอย่างแรง
"พี่โฮป!" ฉันอุทานเสียงดังเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาในห้องอย่างไม่รีรอ ดวงตาคมของเขาจับจ้องมาที่ฉันด้วยแววตาที่ผสมระหว่างความหึงหวงและความขุ่นเคือง
"เป็นแค่เพื่อนจริงเหรอ?" เขาพูดพลางยืนพิงประตู มองมาที่ฉันราวกับกำลังพยายามจับผิด
"จริงสิคะ พี่ไม่เชื่อเหรอ?" ฉันตอบเสียงเบา พยายามเบือนสายตาไม่สบกับเขา
"แล้วทำไมให้มันมาเต้นด้วย?" เขาถามเสียงต่ำ เดินเข้ามาใกล้จนฉันต้องถอยหลังชนกับผนังห้อง
"มันไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะ แค่เต้นแก้เครียด" ฉันตอบเสียงอ่อย ใจเริ่มเต้นแรงจากความใกล้ชิด
"แก้เครียด?" เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "ถ้าพี่ช่วยแก้เครียดให้บ้างล่ะ จะว่าไง?"
"พี่โฮป!" ฉันเบี่ยงตัวหลบหน้าเขา หัวใจเต้นแรงจนรู้สึกเหมือนมันจะหลุดออกมา
"ตอบมาก่อนยิ้มหวาน ยังมีอะไรปิดบังอีกม
