คาแลนพากลับมาในห้องเขานวดเท้าให้ฉัน เขาค่อย ๆ ทำเหมือนกลัวเจ็บ
“ดีขึ้นไหม”
“อือ”
ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง คำพูดก่อนหน้านี้ของคาแลนทำให้ฉันรู้สึกผิดกับเขา รู้สึกผิดมาก ๆ
“เฮียดูออกว่าตอนนี้หนูกำลังคิดอะไรบางอย่าง ไม่ว่าคิดจะทำอะไรช่วยคิดถึงคำพูดของเฮียก่อนได้ไหม”
“… ตอนนี้เฮียกำลังเอาชีวิตของตัวเองมาผูกติดกับมิลามากเกินไปนะคะรู้ไหม”
“…” คนที่นั่งตรงหน้าก้มลงพ่นหายใจออกมาแรง ๆ
“เฮียมีชีวิตของตัวเอง”
“แต่ทั้งชีวิตของเฮียคือหนู”
จุกอกกับคำตอบนั้น คาแลนกำลังใช้คำพูดมาฉุดรั้งเอาไว้ เขาผูกมัดฉันแน่นด้วยถ้อยคำเหล่านั้นจนรู้สึกอึดอัด
“ถ้าเราคุยกันตอนนี้อาจจะทำให้ทะเลาะ”
“หนูกำลังทำให้เฮียกลัว” คาแลนเงยหน้าขึ้นมอง แววตาที่สั่นไหวทำให้ฉันรู้สึกได้ว่าตอนนี้เขากำลังกลัวอย่างที่ปากพูดจริง ๆ
“มิลายังไม่ได้ทำอะไรเลย”
“สายตาของหนู… เหมือนกำลังเอ่ยคำลา”
“… เฮีย”
“เฮียทำไม่ได้ เฮีย
