อ่อ...เข้าใจแล้วว่าทำไมหนูนิ่มถึงมีพิรุธ ผมมองร่างบางที่เดินลงมาจากบันไดหอก่อนเธอจะเบิกตามองผมที่กำลังนั่งรออยู่ที่โซฟา..ผมหรี่ตามองเธอที่อยู่ในชุดเดรสกระโปรงสีกรมสั้นเลยเข่าขึ้นมานิดๆลายเชอรี่ด้วยนะ โอ้โห..สายเดี่ยวด้วยว่ะ
"พี่พายุ..หนูคิดว่าพี่จะรอที่รถ" หนูนิ่มที่เพิ่งลงมาพร้อมพายรีบเดินเข้ามาหาผมทันทีส่วนพายก็แต่งตัวคล้ายๆกันดูๆแล้วอาจจะตั้งใจแต่งตัวเหมือนกันเลยก็ได้ "พี่อย่าเงียบดิ"
ผมลุกขึ้นและถอดเสื้อโค้ทตัวเองคลุมให้หนูนิ่มขณะที่สายตาก็ยังมองเธออย่างไม่พอใจอยู่ หนูนิ่มเม้มปากแน่นทำหน้าไม่ถูก
"ขึ้นรถ"
ผมพูดแค่นั้นก่อนจะเดินนำมาที่รถตัวเองก่อนท่ามกลางสายตาเศร้าๆของหนูนิ่ม จะว่าโกรธไหมมันก็ไม่ได้ถึงกับว่าโกรธผมแค่เคือง..ก็ใครจะอยากให้เมียตัวเองแต่งตัวแบบนี้ล่ะวะผมไม่อยากให้คนอื่นมาเห็นมามองด้วยแม่ง..กูโคตรหงุดหงิดเลยว่ะ
รถจากัวร์ค่อยๆชะลอจนจอดสนิทที่หน้าร้านเหล้าที่ทางเอกฉันเลือก
