ตลอดหลายวันที่ผ่านมาเนสิตาเฝ้านับวันรอคอยให้ถึงวันพฤหัสบดี วันนี้เธอตั้งใจเรียนเป็นพิเศษเพราะอยากให้เวลาผ่านไปเร็วๆ และเมื่อเลิกเรียนแล้ว เธอก็แทบจะวิ่งออกมาจากตึกคณะด้วยหัวใจที่เต้นระรัว
สายตาของเธอกวาดมองไปรอบๆ และแล้วมุมปากของเธอก็ยกยิ้มกว้าง เมื่อเห็นรถกระบะสีดำคุ้นตาจอดอยู่ไม่ไกลจากตึกคณะ ฐากูรกำลังยืนพิงรถอยู่ด้วยท่าทางสบายๆ ใบหน้าคมเข้มฉายแววดีใจเมื่อเห็นเธอ
“คุณฐา คิดถึงจังเลย” เนสิตาร้องเรียกอย่างดีใจก่อนจะเร่งฝีเท้าเข้าไปหาเขาโดยมีมิวเพื่อนสนิทของเธอเดินตามหลังมา
“เนส” มิวเรียกเพื่อเบาๆ
“มิว นี่คุณฐา คุณฐาคะนี่เพื่อนสนิทของเนสค่ะ” เธอแนะนำด้วยรอยยิ้มสดใส
“สวัสดีครับมิว ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“สวัสดีค่ะคุณฐา ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ” เธอยิ้มตอบอย่างเขินๆ
“เนสกับมิวหิวกันหรือยังครับ” ฐากูรถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่นเขารู้มาก่อนแล้วว่าวันนี้เนสิตาจะแนะนำเพื่อนสนิทให้เขารู้จัก
“
