ห้องรับแขกในคอนโดมิเนียมยามค่ำคืน เนสิตากับฐากูรนั่งอยู่บนโซฟาบุหนังสีเข้ม ตาจ้องทีวีจอยักษ์ในมือมีแก้วไวน์แดงที่ฐากูรเอามาจากโรงงานของตนเอง
“ไวน์ของคุณฐาอร่อยละมุนลิ้นมากเลยค่ะ”
“ขอบคุณครับ ผมดีใจที่คุณชอบนะ”
“อันที่จริงเนสชอบเจ้าของไวน์มากกว่า” เธอพูดแล้วพิงศีรษะมาบนไหล่กว้าง
“อ้อนอีกแล้วครั้งนี้จะเอาอะไร”
“แค่อยากให้คุณฐามาหาเนสบ่อยๆ และอยู่กับเนสนานๆ ค่ะ”
“ผมจะพยายามแต่เนสก็รู้ใช่ไหมว่าผมมีงานอะไรบ้างที่ต้องรับผิดชอบ” ฐากูรอยากให้เนสิตาเข้าใจการทำงานของเขาเพราะถ้าจะคบกันอย่างจริงจังจะต้องไม่เอาเรื่องนี้มาเป็นปัญหา
“เนสรู้ค่ะ ปิดเทอมเนสจะไปช่วยงานคุณฐานะคะ”
“ขอบคุณนะแต่ตอนนี้เพิ่งเปิดเทอมได้ไม่นานเนสต้องตั้งใจเรียนก่อนเข้าใจใช่ไหม” เขาพูดอย่างห่วงใยก่อนจะกดริมฝีปากไปบนหน้าผากของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน
“เข้าใจค่ะ คิดอะไรอยู่คะคุณฐา” เสียงหวานเอ่ยขึ้นแผ่วเบา ดวงตาคู่สวยทอประกายความสง
