“แขกเหรอคะ?” เธอหัวเราะเยาะทั้งน้ำตา “หรือของเล่นคนใหม่กันแน่” เธอไม่ต้องกลัวอะไรอีกต่อไป สิ่งที่เธอทำทั้งหมดก็แค่แสดงออกให้เขาเห็นว่า เธอรังเกียจสิ่งที่เขาทำอยู่แค่ไหน
บรรยากาศในห้องเงียบกริบ เหลือเพียงเสียงหัวเราะเบาๆ ของลดาที่ดังขึ้นมาอีกครั้ง
“อย่าว่ากันเลยนะคะภีม ฉันเข้าใจ...คนที่เคยเป็นของเล่นมาก่อน จะรู้สึกแบบนี้ก็คงไม่แปลก” ลดาสวนกลับออกไปแบบถึงพริกถึงขิงเช่นกัน
คำพูดนั้นเหมือนมีดที่แทงเข้าอกเพียงฟ้าเต็มแรง เธอขบกรามแน่นจนเจ็บ จริงอยู่เธอมีฐานะเป็นแค่ผู้หญิงของเขา ในห้วงระยะเวลาหนึ่งปี ที่เธอรอให้เขาคืนบ้านให้เธอ แต่เธอไม่คิดว่าเธอจะต้องมาใช้ผู้ชายร่วมกับใคร
“คุณพูดถูก...ฉันเคยเป็นผู้หญิงของเขา” เธอหันมามองภีม ดวงตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ “แต่ตอนนี้ ฉันรู้แล้วว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าฉัน น่ารังเกียจเหลือเกิน”
ภีมจ้องเธอกลับ แววตาแข็งกร้าวราวหิน “เธอไม่จำเป็นต้องรู้ฟ้า... แค่จำไว้
