เช้านี้แสงแดดส่องลอดเข้ามาในคฤหาสน์ แต่กลับไม่ทำให้เพียงฟ้ารู้สึกสดชื่นแม้แต่น้อย เธอยืนอยู่ตรงประตูครัว สายตาจับจ้องไปที่คุณเพ็ญพร ซึ่งตอนนี้กำลังยกขยะเศษอาหารหนักๆ เพื่อเทลงถังหน้าบ้าน มือของมารดาสั่นเพราะน้ำหนักของขยะและความเหนื่อยล้า เธอไม่เคยทำงานหนักขนาดนี้มาก่อน แต่ภีมกลับสั่งให้ทำเหมือนเป็นการลงโทษ
เพียงฟ้ากำลังจะก้าวเข้าไปช่วยมารดาทันที แต่ทันใดนั้นเสียงตวาดแหบแห้งของภีมก็ดังขึ้น
“เธอไม่ต้องเข้าไปยุ่ง! ปล่อยให้เขาทำเอง!”
หัวใจของเพียงฟ้าเหมือนถูกบีบแน่น น้ำตาแทบไหล เธอไม่เข้าใจว่าภีมโกรธแค้นอะไรนักหนา ทำไมถึงต้องทรมานมารดาของเธอด้วย ทั้งที่มารดาไม่ได้ทำอะไรผิด แค่เพียงเธอและมารดาเป็นเหยื่อของความแค้นหรือความโกรธของเขา แต่เขาลืมไปหรือเปล่าว่ามารดาของเธออายุมากแล้ว ถ้าต้องยกของหนักแบบนี้ทุกวันมันส่งผล กับร่างกายของมารดาแน่ๆ คนอะไรใจร้ายเหลือเกิน
คุณเพ็ญพรก้มหน้าทำงานต่อไป แม้เหง
