ภีมนั่งอยู่ในห้องใหญ่ของคฤหาสน์ พลางทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง ร่างกายสงบ แต่หัวใจกลับปั่นป่วนไปด้วยความทรงจำเก่าๆ ที่ย้อนกลับมาเหมือนภาพยนตร์ฉายซ้ำในหัว
ย้อนกลับไปเมื่อเขาอายุสิบแปดปี ภีมยังเป็นนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่หกในโรงเรียนรัฐบาลเล็กๆ ของจังหวัดเล็กๆ มารดาของเขา ผู้หญิงตัวเล็กที่เหน็ดเหนื่อยจากการขายขนมไทยตามตลาดนัดแต่ละวัน พยายามอย่างที่สุดที่จะหาเงินส่งให้เขาเรียนต่อ แม้จะมีเงินไม่มาก แต่นางก็ไม่เคยปล่อยให้เขาขาดอะไรที่จำเป็น แม้กระทั่งเสื้อผ้าหรือหนังสือเรียน แม้จะต้องอดมื้อกินมื้อ แต่เธอก็พยายามอย่างสุดกำลัง
ในวันหนึ่ง ภีมยังจำได้ว่าตัวเองนั่งอยู่บนม้านั่งไม้เก่าในสนามโรงเรียน พลางมองเพื่อนนักเรียนในชุดนักเรียนเรียบร้อยเต็มยศ เขาเองก็แต่งตัวง่ายๆ ด้วยเสื้อเชิ้ตเก่าที่ขาดเป็นบางจุดและกางเกงนักเรียนที่เปื้อนฝุ่น แต่เขาก็ไม่เคยปล่อยให้ความยากจนมาหยุดความมุ่งมั่นของเขา
นั่นคือว
