เย็นวันนั้นเสี่ยวหมิงทำอาหารหลายอย่างเพื่อเป็นการฉลองห้องใหม่ของพวกเขา แต่ทว่าหานอวี้เหิงถามขึ้นกลางโต๊ะกินข้าว
“คุณจะไม่ปรับปรุงห้องจริงหรือ ผมจัดการให้เอาไหม” หานอวี้เหิงที่โดนไล่ไปนอนห้องตัวเองที่ฝั่งตรงข้ามกับห้องของเสี่ยวหมิงและอาเหล่ยถามเธอด้วยความเป็นห่วง เพราะว่าห้องเธอก็ค่อนข้างเก่า แม้ว่าจะสะอาดมากก็ตาม
“ฉันชอบนอนห้องนั้น มันสบายดี ตอนนี้ฟูกนอนก็ใหม่แล้วนี่นา”
เพราะเมื่อวานต้องพาเขาเข้าไปในห้องนั้น คนของเขาจึงเปลี่ยนที่นอนให้ใหม่แล้ว อีกอย่างเตียงก็กว้างอีกด้วย ทำให้เธอรู้สึกว่าห้องนั้นไม่เลวเลย
“แต่ว่า...”
“เอาตามนี้เถอะ คืนนี้คุณนอนให้มากฉันจะให้ยานอนหลับกับยาขับพิษออก ร่างกายคุณจะอ่อนเพลียสักหน่อย”
“ไม่ต้องใช้ยานอนหลับได้ไหม”
“ไม่ได้!”
คำขาดของเธอเหมือนดังบัญชาฮ่องเต้ เขาเห็นสายตานั้นไม่ต้องบอกก็รู้ว่านี่คือคำสั่ง
ตลอดชีวิตของหานอวี้เหิงเป็นคนสั่งมาตลอด ไม่ชอบ
