“คุณจะบอกว่ามีของจะให้เมล่อนดูแล้วทำไมถึงพามาทางนี้ล่ะคะ” วรรษมนถามเมื่อรถที่นั่งมากกำลังเลี้ยวมาทางบ้านเดิมของเธอที่ไม่ได้มานานเกือบหนึ่งเดือนแล้ว
“ก็ของที่ว่ามันอยู่ที่นั่น”
“อ๋อ เมล่อนไม่ได้มานานแล้วไม่รู้ตอนนี้บ้านจะเป็นยังไงบ้างนะคะ”
“เดี๋ยวเธอก็เห็นเอง”
พอรถใกล้จะถึงวรรษมนก็ชะโงกออกมามองทางด้านนอกเมื่อเห็นรั้วบ้านของเพื่อนบ้างก็ต้องแปลกใจเพราะดูมันสูงกว่าเดิมมากและยิ่งแปลกใจเข้าไปอีกเมื่อรั้วที่ว่านั่นมันยาวมาถึงบ้านของเธอและเลยไปยังบ้านอีกหลังที่อยู่ข้างๆ
“คุณออสติน” เธอหันมามองด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม
“ก็บ้านของคุณไงล่ะเมล่อน”
“คุณทำรั้วใหม่เหรอคะ แล้วบ้านข้างๆ ล่ะทำไมถึงมีรั้วเหมือนกัน”
“บ้านสองหลังที่อยู่ด้านข้างผมซื้อแล้ว”
“ซื้อเหรอคะ”
“ใช่สิ ผมว่าบริเวณบ้านคุณมันแคบไปหน่อยก็เลยซื้อที่ติดๆ กันไว้”
“แล้วพวกเขาย้ายไปอยู่ที่ไหนคงลำบากกันแย่”
“จะลำบากได้ยังผมจ่ายเงิน
