บทที่ 41 กว่าจะได้พบกันจะไม่มีวันปล่อยให้จากไปไหน
เช้าต่อมา
คุณหญิงกานดาและน้ำค้างออกมารอหมิงเผิงอยู่ที่หน้าโรงพยาบาลของรัฐบาลแห่งหนึ่ง ผลตรวจร่างกายของเธอปกติจึงได้กลับบ้านตามที่คาดการณ์เอาไว้
ส่วนคุณหญิงกานดาเองก็ยังคงไม่ละทิ้งมาดคุณหญิง ยังหาโอกาสกล่าวคำขอโทษกับคนตัวเล็กไม่ได้
“เดินระวัง ๆ นะ เดี๋ยวสะดุดล้มเข้า มา ๆ เดี๋ยวจับแขนของฉันเอาไว้นะ ฉันไม่ไว้ใจ”
เสียงอันราบเรียบที่เปล่งออกมาจากปากของหญิงวัยเกือบ 50 ปี พูดกับหญิงสาวที่อยู่ด้านข้างแววตามีความกังวลอยู่เล็กน้อย
บรืนน...เอี๊ยดด
เสียงรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูคันหรูได้ปราดแล่นมาจอดหน้าโรงพยาบาลตรงที่น้ำค้างและคุณหญิงกานดายืนอยู่
ทางด้านน้ำค้างที่รู้ตัวเองก็ส่งยิ้มบาง ๆ ให้ผู้เป็นแม่ของชายหนุ่มก่อนจะเดินไปเปิดประตูทางด้านหลังของรถอย่างรู้ตัว
“ไม่ ๆ ไม่ต้องเลยไปนั่งด้านหน้านั่นแหละ กำลังท้องกำลังไส้ นั่งหน้าจะได้สบาย”
กานดาที่เห็นน้
