บทที่ 30 ทะเลาะ
“พูดเรื่องที่คุยกัน เมื่อสักครู่นี้อีกทีสิ”
เสียงเข้มที่ทำให้คนฟังรู้สึกขนลุกขนพอง นั่งก้มหน้างุดโดยไม่กล้าสบตาผู้พูด
“คือ คือว่า...”
“ไม่มีเวลาที่จะมานั่งฟังทั้งวันนะ จะพูดได้หรือยัง”
ชายหนุ่มพูดพลางยกแก้วไวน์ขึ้น แล้วแกว่งไปมา ตอนนี้เขาพพยายามใจเย็นที่สุดแล้ว
“พูดสินางแดง”
“เอ็งนั่นแหละพูด”
แดงและแจ่มโยนกันไปมา จนหมิงเผิงคำรามเสียงต่ำออกมา
“พูดแล้วค่ะพูด”
แดงหนึ่งในสาวใช้ เป็นหน่วยกล้าตายที่จะพูดความจริง
“คือว่าในวันนั้น ที่คุณยี่หวาซื้อของมาให้ทำอาการ ได้พูดเอาไว้ว่าให้ใส่เครื่องปรุงขวดนั้นลงไปในอะ...อาหารค่ะ”
แดงพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่น เนื้อตัวสั่นสะท้านด้วยความกลัวสายตาเหมือนเสือของผู้ชายตรงหน้า ราวกับจะกระโจนใส่ได้ทุกเมื่อหากเธอพูดอะไรผิดแม้แต่คำเดียว
“ค่ะ แจ่มเป็นพยานให้ได้เพราะเราสองคนอยู่ด้วยกัน ขวดเครื่องปรุงนั้นมีส่วนผสมของถั่วจริงค่ะ แต่ด้านมันไม่ใช่
