เสียงร้องของธารมิกายิ่งเพิ่มความมูมมามให้กับภูธร เขารู้สึกว่าธารมิกายิ่งกินยิ่งรู้สึกไม่พอ ทุกวันต้องออกกำลังกายเพื่อให้ร่างกายแข็งแรงอยู่เสมอและเคี่ยวกรำคนตัวเล็กที่อยากปราบพยศนัก
“ไม่ใช่ว่าใส่ชุดนี้ก็เพื่ออยากอ่อยเหรอ”
อะอ่าว...พี่ภูรู้ได้ไง...แต่เธอยังคงส่ายหน้าดิกไม่ยอมรับ
แม้ว่าใบหน้าจะส่ายไปมาอย่างต้องการปฏิเสธ แต่ทว่าใบหน้าที่เห่อร้อนและแดงจนเป็นลูกตำลึงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอโกหก และไม่ค่อยเก่งเลยสักนิด
“ยอมรับมาดีกว่า” เขาขบกัดปลายยอดถันอีกฝั่งส่วนมืออีกข้างก็ร่วมแรงร่วมใจกันเคล้นคลึงเนินนุ่มโดยที่ส่วนกลางกายกำลังเสียดสีไปมาอย่างร้อนฉ่า
“อื้อ...พี่ภู...ธารทรมานนะ” ธารมิกาอยากจะบิดเนื้อเขาสักทีแต่จับไม่ติดเนื้อเลยมีแต่กล้ามเป็นมัด ๆ
“ยอมรับดี ๆ สิครับ” แม้ปากยังคงทรมานเธอด้วยการดูดดุนยอดถัน แต่ก็ยังพูดให้เธอยอมรับออกมาให้ได้
ธารมิการ้อนไปทั้งร่างพร้อมระเบิดออกแล้ว แต่อี
